Zoals jullie inmiddels weten is vorig jaar in de zomer bij mij fibromyalgie geconstateerd. Niet lang daarna ook artritis.
Ik had al jaren allerlei vage klachten en niemand begreep waar het vandaan kwam. Ik ging elke week trouw naar de fysiotherapeut maar dat hielp vaak alleen maar tijdelijk en soms zelfs helemaal niet. Ook slikte ik standaard naproxen pijnstillers die amper hielpen.
Positief dat ik ben bleef ik gewoon vrolijk doorgaan en werd de pijn steeds erger. Ik zou je willen uitleggen hoe het voelt maar dat is bijna onmogelijk. Ik had allerlei ontstekingen en door de fibromyalgie werd het gevoel van pijn versterkt.
De fibromyalgie, tja daar konden ze weinig mee. Ik kon wel naar een revalidatie traject waar je leert om te gaan met de pijn. Nadat ik bij een bijeenkomst hierover ben geweest heb ik besloten dat niet te doen. Het zou betekenen dat ik minder moest gaan werken. En mijn werk was zo ongeveer het enige wat ik nog deed wat ik ook echt leuk vond. Dat ging dus echt niet gebeuren.
Ik was boos op mezelf, waarom wilde dit lichaam niet doen wat ik wilde dat ik het deed? Het is toch mijn lichaam, het moet naar mij luisteren. Helaas ging die vlieger niet op en daar werd ik dan weer heel verdrietig van. Het was ook net alsof ik in een achtbaan terecht was gekomen waar ik niet meer uitkwam.
Ik kreeg ineens allerlei medicatie mee die zouden helpen om de reuma onder controle te krijgen. Diezelfde medicijnen zijn ook slecht voor mijn botten en voor mijn nieren en daarom heb ik ook weer medicijnen om dat zo goed mogelijk op te heffen. Ik kreeg een strak schema (het ene medicijn opbouwen terwijl de andere afgebouwd wordt). Ik vond het vreselijk. Prednison? Oh nee daarvan wordt je toch opgeblazen en dik? En Methotrexaat? Nou daarvan voel je je de volgende dag alsof je een fles wodka achterover hebt gegooid en vervolgens tegen een bus aan bent gelopen. Dit zou dus mijn leven worden…
Toen gebeurde er iets dat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik slikte de medicijnen 3 dagen en kon vervolgens zonder moeite uit bed komen, zonder stijfheid en mijn knieën deden zoveel minder pijn dat ik moeiteloos de trappen thuis af kon lopen. Tuurlijk had ik bijwerkingen maar dat woog niet op tegen de pijn die ineens zoveel minder was.
Ik ben weer langzaam maar zeker gaan sporten. Mijn lichaam is helaas niet zo sterk als dat van anderen en soms baal ik ook echt als ik op social media zie hoeveel gewicht dames kunnen tillen terwijl ik op een goede dag maar 7.5 kilo kan tillen en op een slechte dag terugval naar 2.5 kilo of helemaal niets. Ik moet luisteren naar wat mijn lichaam zegt en dat is soms echt heel moeilijk. Vooral omdat mijn lichaam soms pas achteraf begint te zeuren, dat is echt vreselijk balen want daar heb ik dan dagen zoniet weken laat van.
Nu kan ik wel heel moeilijk gaan lopen doen maar het feit is dat ik me weer kan bewegen. Ik kan weer aan sport doen terwijl ik dit jaren niet heb gekund. Dus ook die kleine kilo’s die ik wel kan tillen daar ben ik echt hartstikke trots op!
Zal ik er ooit aan wennen dat ik naar mijn lichaam moet luisteren en niet andersom? Dat ik nee moet zeggen tegen vrienden, familie en collega’s op het werk? Dat ik als ik moe ben gewoon lekker mijn rust moet pakken? Nee, dat denk ik niet. Ik heb nog wel even te gaan voor ik dit volledig geaccepteerd heb maar, dat vind ik niet erg. Uieindelijk is er toch iets positiefs uit voorgekomen. Ik kan gewoon weer heerlijk sporten, slapen en steeds meer genieten van de dingen die ik wel kan doen!
Liefs Dalia
daaltjeswereld.com 
2 reacties