Toen ik te horen kreeg dat ik reuma had ben ik erg geschrokken. Ik had al heel lang een vermoeden dat dit zo was maar om dan ook de daadwerkelijke diagnose te krijgen is dan toch wel even schrikken.

Ik heb huilend mijn vriend opgebeld om het te vertellen. Hij is eerder vanuit zijn werk naar huis gekomen en we hebben er samen over gepraat en uiteraard was hij heel begripvol.

In de weken erna heb ik het voorzichtig aan mijn omgeving verteld. Het grootste deel van mijn familie en vrienden toonden begrip en hebben me veel steun gegeven en ook op het werk ontving ik meer begrip dan ik in de eerste plaats verwacht had.

Had ik al gezegd dat ik de beste baan ooit heb? Ik ben facilitair medewerker op een middelbare school in Amsterdam en ik maak met die pubers elke dag weer wat anders mee. En geloof me kinderen kunnen zo galant zijn als ze zien dat je niet lekker bent of even moeilijk loopt. Ze zijn zo behulpzaam! Ik vond het wel lastig om dit aan kinderen uit te leggen maar uiteindelijk ben ik blij dat ik ook tegen hen eerlijk ben geweest.

Mijn collega’s zijn tot op de dag van vandaag ontzettend lief en begripvol. Inmiddels kan ik alweer een stuk meer dan 4 maanden geleden maar nog niet alles. Sommige collega’s hoeven dan maar te zien dat ik met een doos loop te struggelen en dan bieden ze direct hun hulp aan, een gaatje boren, iets dat mij niet meer lukt, geen probleem dan doen ze het zelf. Ik mag geloof ik echt in mijn handjes knijpen met zo’n geweldige werkplek en zulke fijne collega’s.

Wat me dan ook echt verbaasde was dat er toch mensen waren die veel dichter bij mij stonden dan mijn collega’s of zelfs vrienden die totaal niet wilden begrijpen wat er precies aan de hand was en die dan niet de moeite namen om contact met mij op te nemen om ernaar te vragen. Deze mensen hebben echt hele lelijke dingen over mij gezegd en dat heeft me heel veel verdriet gedaan, uiteindelijk is het hun verlies. Tot op de dag van vandaag hebben ze geen contact met mij opgenomen of excuses gemaakt voor hun gedrag.

Ik heb besloten dat ik mij niet druk ga maken om mensen die vinden dat ik me aanstel of die niet eens de moeite nemen om te vragen wat er nou precies aan de hand is en wat dit betekend. Deze mensen willen het helemaal niet weten dus waarom zou ik mijn energie in die negativiteit stoppen?

Ik focus me op de positieve dingen en de mensen die wel graag in mijn omgeving willen zijn zonder medelijden te hebben of nare dingen te zeggen. Er zullen altijd mensen zijn die je willen neerhalen, ook al ben je kerngezond en leef je een goed leven. Dat is hun probleem en niet het mijne.

Hebben jullie ervaring met dit soort onbegrip en hoe ga je daarmee om? Laat je het je dag verpesten of laat je het van je rug glijden? Ik ben benieuwd naar jullie reacties.

Liefs Dalia

Follow my blog with Bloglovin