We hebben het allemaal wel eens meegemaakt. Je hebt teveel van je lichaam gevraagd. Of het nu is door stress, te intensief sporten, weinig slaap of te zwaar werk, het gebeurd ons allemaal wel eens. Mensen met fibromyalgie gebeurd het net even wat vaker. Puur omdat je het niet altijd door hebt.
Ik ben best wel een perfectionist dus ik wil altijd alles in goede banen leiden. Ook op mijn werk. Dit is nu precies waar het ook mis ging.
Sinds ik weet dat ik fibromyalgie heb probeer ik altijd op te letten en te luisteren naar wat mijn lichaam zegt en o wat kan dat toch moeilijk zijn. Zo bevond ik mij een aantal maanden geleden in een situatie waar het gigantisch mis ging.
Ik werk fulltime op een middelbare school in Amsterdam en ik ga er elke dag weer met plezier naartoe. Elk jaar hebben we twee open avonden. Dit jaar zou mijn derde jaar zijn dat ik de open avonden zou draaien. De open avonden zijn voor elke medewerker verplicht. Het houd alleen wel in dat je de hele dag aan het werk bent. Ik zou de school dus net als in voorgaande jaren, openen en ook weer afsluiten. Dat is een hele lange werkdag van 07:45 uur ‘s ochtends tot 22:00 (soms later) ‘s avonds (best wel zwaar dus, zelfs als je geen aandoening hebt). Ik vond het geen probleem want dit had ik in voorgaande jaren ook gedaan. Mijn lichaam was het daar helaas niet mee eens.
De avond zelf verliep goed, er kwamen veel potentiële leerlingen en de sfeer was goed. Ik stond bij de deur de mensen te begroeten en heb wat door het gebouw heen gelopen om te kijken of alles goed verliep en onze eigen leerlingen zich ook netjes gedroegen. Let op, dat is alles wat ik gedaan heb. Ik heb niet getild of ander zwaar werk gedaan. Wel stond ik de hele avond op mijn benen nadat ik er ook een hele werkdag op had zitten. Tegen 21:00 uur begon ik pijn in mijn rug te krijgen die steeds erger werd, zo erg zelfs dat ik echt moest gaan zitten. Uiteindelijk heb ik de school afgesloten en ben ik naar huis gegaan.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd kon ik wel door de grond zakken, ik had overal pijn maar vooral mijn rug wilde niet meer. Weet je nog dat ik vertelde dat ik geen zwaar werk had verricht? Als je wel eens door je rug bent gegaan dan is dat hoe het voelde. Ondanks de pijn ben ik toch naar mijn werk gegaan maar dat ging zo moeilijk dat ik mijn leidinggevende heb gemaild dat ik graag de komende twee dagen korter wilde werken omdat ik mijn lichaam overbelast had, dat was geen probleem. Ik ging eerder naar huis en eenmaal thuis heb ik me ziek gemeld voor de volgende dag, alles wat ik deed was pijnlijk, lopen, liggen, staan.
Dit was alleen nog maar de lichamelijke pijn. Inmiddels was ik ook verdrietig en boos op mezelf. Hoe kon dit nu weer? In voorgaande jaren had ik dit toch ook gedaan? Waarom reageerde mijn lichaam dan nu zo? Uiteindelijk kon ik dan ook mijn tranen niet bedwingen en gelukkig was er een collega (die ook fibro heeft) met wie ik even kon praten. Ze vertelde me dat dit vast niet de laatste keer zou zijn dat ik op mijn bek zou gaan en dat ik het heel goed doe voor iemand die nog niet zo lang weet dat ze ziek is. Ze zei dat ik niet boos op mezelf moest zijn en lekker moest gaan uitrusten.
Mijn leidinggevende was gelukkig ook heel begripvol en hij gaf aan dat we voor de volgende week een andere oplossing gingen zoeken. Stond ik dus weer bijna te janken want ik wil juist die open avonden werken, die zijn super leuk. Dat was gelukkig geen probleem, de week erna heb ik alleen de avond gewerkt en was ik overdag vrij. En zo gaan we het dan voortaan maar doen.
Uiteindelijk heb ik tot zes weken na die werkdag last van mijn rug gehad en achteraf gezien had ik diep vanbinnen al een gevoel dat het teveel zou zijn. Waarom ik dat niet van te voren aangegeven heb? Ik wilde mezelf bewijzen dat ik dit gewoon kon, ik wilde niet die collega zijn die zeurt of anderen tot last is. Kortom, ik koos niet voor mezelf waar ik dat wel had moeten doen. Eigenlijk is het dus wel goed dat dit gebeurd is. Nu weet ik meteen voor de volgende keer dat ik gewoon moet luisteren naar dat stemmetje in mijn achterhoofd en op tijd aan de bel moet trekken.
Dus ook voor alle anderen zoals ik. Bij deze een advies van mij. Luister naar je lichaam en geest en zelfs dan kan het nog steeds gebeuren dat het mis gaat. Wees niet boos op jezelf, je kunt er niets aan doen. Het enige wat je ermee kan is ervan leren zodat je het de volgende keer kunt voorkomen. Weetje wat? Verwen jezelf gewoon lekker als het toch gebeurd, dat heb je verdiend!
Liefs Dalia
daaltjeswereld.com 