Laatst waren wij een dag in Valkenburg. Mijn zoon wilde dolgraag een aantal dingen doen. Dat was een rit in de kabelbaan, rodelen en een grot bezoeken.
En ik? Ik bedacht mij direct “o jeetje..”
Mijn zoon wil al jaren met mij in een achtbaan, ik kan hem uitleggen dat ik dat echt liever niet doe. Ten eerste omdat ik dat gewoon echt eng vind, ten tweede ik niet weet wat dat met mijn lijf doet en ik het om die reden niet wil uitproberen.
Dit begrijpt hij, maar blijft het uiteraard wel vragen!
De lieve jongen kon mij deze dag haarfijn uitleggen dat we inderdaad met de kabelbaan steil omhoog gaan, maar niet heen en weer schudden en het gaat niet hard met onverwachte bochten. Kortom “je gaat nu wel mee hè, mama?”.
Eerlijk? Van binnen gilde mijn lijf NEE!
Alles waar ik zelf geen controle over heb is bij voorbaat al nee..maar wat dat vertel ik hem maar niet.
Mijn zoon had mazzel die dag. Mijn moederhart won en mijn wil om te zien hoe eng het nu eigenlijk is ook. Het eerste gedeelte heb ik met mijn ogen dicht gezeten. Toen ik de moed had verzameld en bereid was te genieten van het uitzicht…. Tja toen werd de wereld ineens anders.
Wat heb ik de rit intens genoten van het uitzicht en van mijn zoon met zijn stralende gezicht. Deze zomervakantie ga ik samen met mijn zoon (heb ik beloofd) in de Joris en de draak , een achtbaan in de Efteling. Het is tijd om uit de volgende comfortzone te stappen.
Ik ben dankbaar voor de logica van mijn kind en dankbaar dat ook deze stap als een
overwinning voelt. Probeer het.
Onderneem iets wat je eigenlijk wel wilt, maar dat ene stemmetje…luister daar een keer niet naar en geniet van het gevoel wat “overwinning” heet.
Liefs,
Carien
daaltjeswereld.com 