Toen ik 6 jaar geleden thuis kwam te zitten door de zoektocht naar mijn ziekte werd mijn wereld ineens wel heel klein. Klein en beperkt. Ik vermoed dat dat voor menigeen herkenbaar is.
Zoals ik een aantal blogs eerder al schreef ben ik toen op zoek gegaan naar hulp. Ik vond dat in een revalidatie cursus en in mijn hond!
Als kind ben ik opgegroeid met huisdieren. Mijn ouders hadden teckels en een kat. Als kind wist ik heel zeker dat als ik later groot zou zijn dat ik een hond wilde. Een mooie grote hond, een Berner Sennen.
Dat ik als heel groot kind dus aan een hond begon is niet vreemd. Ik was tenslotte nu iedere dag thuis, dus het kon. Mijn man had graag een golden retriever willen hebben, maar samen kwamen wij tot besluit om voor de Berner Sennen te gaan. De Berner won op uiterlijk en op karakter.
Het was erg zoeken naar mijn balans tussen fibromyalgie en het verzorgen van de jonge hond. In het begin hebben we zelfs gedacht “waar zijn we aan begonnen”. Het was zwaarder dan we dachten.
Beer, zo heet de hond, is de meest ideale vriend die je kunt bedenken. Hij vond en vind alles best. Zolang hij af en toe naar buiten ging en een aai over zijn bol en brokken..was hij tevreden. En ik? Ik leerde doseren , balans te zoeken. Ik kwam door hem vaker buiten, ontmoette mensen en had beweging.
Inmiddels hebben we 2 Berner Sennen honden in ons gezin.
Lees vooral hier NIET in dat ik jullie allemaal een hond wil laten aanschaffen. Zeker niet! Want een hond is veel werk en een enorme verantwoordelijkheid.
Lees hier vooral WEL in dat je op vele manieren je eigen wereld kunt vergroten, hoe uitzichtloos het soms ook lijkt. Je creeërt het zelf!!
Liefs,
Carien
ps; een wandeling zonder hond is ook fijn!
daaltjeswereld.com 