Ik ben van mening dat therapeuten/artsen in 1 ding gelijk hebben. Fibromyalgie heb je niet voor niets.
Alhoewel ik het echt nog steeds tenenkrommend vindt, want hoezo? Mijn eigen invulling hierop is dat “wij” zo sterk zijn dat wij dit aan kunnen. Daar bedoel ik mee dat wij ten alle tijden doorgaan.
Een sneltrein in plaats van een boemeltrein. Een sneltrein die op hol slaat en af en toe ontspoord raakt. Een sinaasappelpers, zo eentje in de supermarkt, die blijft maar draaien totdat er een sinaasappel is die dwarsligt en de boel ophoudt.
Juist wij mogen en moeten de seinen van onze trein en de regelmaat van de sinaasappelpers regelen!
Als wij dat zelf niet doen, als wij niet zorgen voor de slow down, dan ontstaat er chaos. Rust en regelmaat, wij zijn erbij gebaat.
En als iemand niet begrijpt dat je NEE zegt omdat je kiest voor rust, dan is diegene nog niet toe aan het inzien van al onze belangrijke taken!
Als je net weet dat je fibromyalgie hebt, dan is dit meestal niet geheel makkelijk. Geef jezelf de ruimte om dit eigen te maken, het nee zeggen. Ik denk dat nee zeggen voor velen het lastigste is van dit hele traject. Want van alles zelf regelen en doen naar het om hulp vragen is zeker in het begin de grootste opoffering die je moet doen.
Weet dat om hulp vragen of dingen bespreekbaar maken tevens je meest krachtigste bezit is!
Liefs,
Carien
Ps; als ik schrijf over wij, bedoel ik fibromyalgie lotgenoten.
daaltjeswereld.com 