Met stijve vingers typ ik deze blogpost.
Zo gaat het nu al de hele week. Alles doet zeer! Gewoon letterlijk alles. En als ik dan moet uitleggen hoe het voelt dan kan ik dat niet precies.
Eigenlijk wilde ik vandaag een post plaatsen over luiheid en terugvallen in oud “ongezond” gedrag maar die bewaar ik voor een andere keer.
Dit is nu typisch een gevalletje fibromyalgie. Ik heb geen gekkigheid uitgehaald en heb mijn lichaam niet overbelast en toch… Al de hele week heb ik last van hoofdpijn en naarmate het weer (juist ja waarvan ze maar blijven roepen dat het geen invloed heeft) slechter werd begon ik me ook slechter te voelen.
Dit resulteerde er in dat ik maandag na een superleuke dag met mijn vrienden te hebben gehad helemaal uitgeteld was en toen ik wilde trainen mijn lichaam het letterlijk begaf en ik na 15 minuten maar ben gestopt.
Dinsdag kwam een ander vriendinnetje langs en hebben we lekker chill op de bank een filmpje gekeken en lekker bijgekletst! Dan zou je denken dat ik me woensdag weer fris en fruitig zou voelen want ik heb dinsdag rustig aan gedaan…Nou niet dus, we gingen op stap en om 16:00 uur heb ik mijn vriendin moeten vragen om me thuis te brengen omdat ik gewoon te moe was en pijn had.
Donderdag en vrijdag overdag heb ik dan ook heel rustig aan gedaan want vrijdag avond gingen we naar het concert van Justin Timberlake! Ik heb er onwijs van genoten maar helaas is de pijn nog steeds niet weg. Inmiddels is het zondag en moet ik maandag weer na 6 weken vakantie aan het werk. Aan de ene kant heb ik er heel veel zin in om al mijn lieve collega’s weer te zien en aan de andere kant heb ik helemaal geen zin, gewoon puur omdat ik zo ontzettend moe ben en alles pijn doet.
Het is zo moeilijk te omschrijven hoe het voelt maar ik zal het proberen.
Allereerst ben ik gewoon heel erg moe, dit komt natuurlijk omdat de pijn al mijn energie vreet. Ik voel me stijf, vooral mijn vingers en polsen zijn stijf, vannacht werd ik daar zelfs van wakker. Mijn schouders, nek en rug voelen verkrampt, ik voel de spieren gewoon letterlijk verkrampen, zelfs als ik niks doe. Mijn hoofd doet zeer en mijn knie voelt alsof iemand er met een hamer op slaat. Als ik probeer te slapen gaat dat moeilijk omdat ik soms door de pijn geen juiste houding kan vinden en pijnstillers helpen weinig tot niets.
Op dit soort momenten kan ik erg met mezelf in de knoop raken maar ik zou mijzelf niet zijn als ik niet positief bleef en volhield. Ik weet dat het met veel rust en rustig aan doen en geduld allemaal weer minder wordt. Ja, minder want weg is het namelijk nooit helemaal.
Dus vandaar vandaag geen vrolijke fototjes maar alleen een stukje tekst waarin ik je probeer uit te leggen hoe het is om een zogenoemde fibrofighter te zijn.
Ik ga nu lekker op mijn bedje liggen met mijn ipad en kijken of er nog wat leuks op Netflix te zien is.
Tot volgende week!
Liefs Dalia
daaltjeswereld.com 