Wanneer je het gevoel hebt niet gehoord te worden.

Ken je dat…je zegt iets tegen iemand…keer en keer opnieuw…uiteindelijk wordt je boos, waarom? Omdat diegene wel hoort wat je zegt maar niet luistert naar wat je zegt.

Je loopt dus tegen een muur aan en krijgt telkens dezelfde reactie en de situatie wordt voor je gevoel onwerkbaar omdat je het gevoel hebt niet gehoord te worden. Mijn ervaring? Als je dit gevoel hebt dan klopt het meestal ook.

Momenteel zit ik zelf in zo’n situatie. Ik kan op dit moment niet veel zeggen over de situatie zelf maar ik kan jullie wel vertellen wat dit met mij doet, hoe ik me daarbij voel en wat er lichamelijk met mij gebeurd.

Afgelopen dinsdag was voor mij de maat vol. Na meerdere keren proberen iets uit te leggen en te vragen kreeg ik wederom hetzelfde antwoord. Ik werd daar in de eerste plaats ontzettend boos om. Vervolgens gebeurde er iets wat precies mijn punt was en ben ik volledig ontploft! Ik trok het niet meer en stond dan ook echt op het punt om naar huis te gaan. Huilend ben ik uiteindelijk de deur uitgelopen. Gelukkig werd ik goed opgevangen en ging het daarna wel weer. Helaas heb ik nu een kraan open gezet die op de gekste momenten weer op komt zetten..ook als iemand juist iets heel liefs voor mij doet.

Dit speelt onderhuids al meer dan een jaar. Het was heel even ok en toen besloot iemand weer iets anders en kwam ik weer in een rottige situatie terecht.

Je kent het vast wel, dat punt dat je iets dus niet meer los kunt laten en je er 24 uur per dag mee bezig bent. Puur omdat je je machteloos voelt en de oplossingen niet meer ziet…nou ja je weet de oplossing wel maar hebt het gevoel niet gehoord te worden. Frustratie is daardoor groot. Ik loop een weken met last van mijn nek (ik moet letterlijk mijn hele lichaam draaien als ik naar rechts wil kijken omdat ik als ik mijn nek te ver draai een pijnscheut voel) ook mijn schouders en rug doen vrolijk mee en dan heb ik het nog niet eens gehad over de gezellige houseparty die zich voortdurend in mijn hoofd afspeelt.

Gisteren heeft mijn man mij mee uit eten genomen om even mijn gedachten te verplaatsen en we hebben een ontzettend leuke avond gehad. We wilden een keer iets anders dan anders en na een kleine zoektocht op the interwebs kwamen we uit bij het meest schattige, mooie en gastvrije Marokkaanse restaurant in Amsterdam. We hebben heerlijk (Hallal)  gegeten en genoten van de ambiance. Een zeer geslaagde avond dus en ontzettend lief dat Mike met dit initiatief kwam! Maar ja ik ben ook niet voor niets met hem getrouwd.

Toch merk ik dat naarmate deze dag vordert ik me alweer rotter begin te voelen. Ik ken mijn lichaam lang genoeg om te weten dat het deze druk niet heel lang meer gaat volhouden en ik heb echt geen zin om straks thuis te zitten waar de verveling al snel toe gaat slaan vanwege dit. Hoe dan ook ik trek hier nu een duidelijke grens, ik heb mijzelf en mijn lichaam het afgelopen jaar heel goed leren kennen en ik weet precies wat het wel en niet kan. Ik kies even voor mijzelf en dat mag want ik moet tot mijn dood met mezelf leven. 

Hopelijk kom ik snel met de betrokkenen tot een oplossing die ons allen tevreden stelt en die bij mij zorgt voor minder druk. Ik heb er alle vertrouwen in!

Liefs Dalia

P.S. Volgende week komt er een mooie winactie! Hou dus mijn insta en mijn blog in de gaten!