Zoals jullie allemaal weten heb ik even een break van mijn eigen blog genomen omdat dit momenteel teveel stress en verplichtingen met zich meebrengt die ik niet kan gebruiken. Daarom neemt Carien hem nu waar en daar ben ik haar heel dankbaar voor.
Toch heb ik besloten om deze week een blog te schrijven over mijn burn-out klachten. Dit omdat ik met veel vragen en heel veel onbegrip te maken krijg in mijn eigen omgeving. Dit wordt een zeer persoonlijk blog en niet makkelijk voor mij om te schrijven.
Enige tijd geleden ben ik ingestort, het is me teveel geworden. Ik was en ben voortdurend moe, heb hoofdpijn, lichamelijk pijn, slaap slecht, ben ik ontzettend nerveus, heb angst en paniekaanvallen, slechte eetlust, last van mijn maag en darmen, voel me somber en kan niet lang in het gezelschap van anderen zijn. Gelukkig krijg ik van de huisarts en haar team voldoende bijstand en hulp om weer de oude te worden en niet vervolgens in een depressie te belanden. Deze twee liggen namelijk erg dicht bij elkaar.
Maar wat is een burn-out nu precies, het is meer dan overwerkt zijn maar het is geen depressie. Je kunt het aan de buitenkant niet zien, behalve dat iemand er moe uitziet en erg emotioneel is. Helaas krijg je daardoor vaak met veel onbegrip in je omgeving te maken.
Burnout is een psychologische term voor het gevoel opgebrand te zijn, geen energie of motivatie meer te kunnen vinden voor de bezigheden op het werk. Zit je op je werk voor langere tijd in een negatieve situatie zonder tot een oplossing te komen, dan kun je last krijgen van werkstress.
bron: https://burnout.mirro-modules.nl/wat-is-een-burnout/
Burn-out is een fysiologische aandoening waarbij de patiënt emotioneel en fysiek uitgeput is en weinig tot niets kan presteren.
bron: Wikipedia
Na een aantal weken ziek thuis moest ik weer re-integreren en dit ging helaas ook weer heel snel mis waardoor ik mij opnieuw heb moeten ziekmelden. Ik wordt daar verdrietig en gefrustreerd van omdat ik mezelf niet ben of kan zijn.
Ik ben van de week ook weer bij de huisarts geweest omdat ik het gevoel had dat het juist erger wordt. Ik ben flink afgevallen terwijl (ondanks dat het me allemaal niet zo smaakt) ik wel gewoon voldoende eet, ook de huisarts gaf aan het gevoel te hebben dat het erger is geworden. Na lichamelijk onderzoek heeft de zij aangegeven dat zij vermoedt dat het toch echt stress gerelateerd is maar ik moest toch voor de zekerheid bloed laten prikken. De huisarts en de bijbehorende specialisten adviseren ook rust en leuke dingen doen. Een hobby oppakken, sporten, iets leuks maar niet stressvol met vrienden doen. En dat is best een lastige balans als je steeds last hebt van bovenstaande klachten. Maar elke dag thuis zitten is dus ook niet de oplossing.
Afgelopen maandag besloot ik daarom op het aanbod van een vriendin in te gaan. Zij heeft precies hetzelfde meegemaakt als ik alleen is zij wel daarna in een depressie beland. Als iemand het dus begrijpt is zij het wel. Ze heeft me meegenomen naar de dierentuin en dat ging op zich best goed. We mochten met de Maki’s knuffelen en ook dat was lekker rustgevend, die beessies oordelen niet en vinden je toch wel lief. Helaas werd het al snel heel druk in die Maki tuin en trok ik het dus ook niet meer. Toen zijn we naar huis gegaan. Er werd dus naar me geluisterd, zonder een oordeel, zonder verwachtingen en zonder te balen dat we weg moesten. Ik ben heel blij met zo’n vriendin.
Van de week bedacht ik me dat een manier om ook de deur uit te komen wel was om me in te schrijven in de sportschool. Ik stond ook echt op het punt om dat te doen want sporten is goed voor je mentale en geestelijke gezondheid. Bij nader inzien heb ik daar toch weer vanaf gezien. Ik heb altijd het gevoel gehad bekeken te worden in een sportschool, dat is ook waarom ik altijd thuis getraind heb en het idee dat ik daar dan heen moet en iedereen voor mijn gevoel me aanstaart is zelfs even teveel en ook dat levert weer stress op.
Ik baal hier zo verschrikkelijk van, omdat ik mezelf niet herken, omdat ik niet weet hoe ik hier nu precies beland ben en omdat het herstel me allemaal veel te langzaam gaat en dat me enorm frustreert. Het is zo moeilijk uit te leggen omdat ik het zelf ook niet helemaal begrijp maar ook omdat sommige mensen geloven wat ze willen geloven. Geloof in ieder geval dit, ik wil weer mezelf zijn, met mijn eigen positieve vibe en geloof ook dat dit zeker gaat gebeuren maar, ik moet dit rustig aan doen want anders maak ik het blijkbaar alleen maar erger.
En toen was er Instagram, waar ik in real life tegen veel onbegrip aanloop als ik mijn verhaal vertel, krijg ik vanuit de IG community ontzettend veel begrip en steun, van mensen die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt als ik! Dat geeft een ontzettend fijn gevoel, weten dat je niet de enige bent maar ook dat het zeker weten goed gaat komen met je. De mensen die zich dan ook afvragen hoe het kan dat ik ziek ben maar wel op IG post? Ik heb zoals hierboven uitgelegd wat er met me aan de hand is, ik ga niet dood en ik moet zelfs dingen doen die ik leuk vind en die mij steun geven. IG doet dat voor mij. En ja, ik heb een hele map met mooie foto’s, ik post een mooie foto (want wees eerlijk wie wil er nu mijn lelijke huilhoofd, wallen en rommelige haar zien, wie wil er nu zien dat ik in mijn oude trainingsbroek op de bank hang?) Maar ik deel wel mijn verhaal, neem er vooral een kijkje en lees de teksten die erbij staan, die deel ik met een reden.
En het mooiste….via een hele lieve meid op datzelfde Instagram kreeg ik de tip om eens te kijken of Vitaalpunt iets voor mij kon zijn. Hier geloven ze dat lichaam en geest samengaat en ga je heel intensief met de klachten aan de slag door middel van cognitieve gedragstherapie maar ook op het lichamelijke vlak, zowel individueel als in groepsverband met mensen die hier speciaal voor opgeleid zijn. Van de week heb ik daarom weer een afspraak met de huisarts voor een verwijskaart, want als ik zeg dat ik zo snel mogelijk mezelf weer wil zijn dan meen ik dat en zal ik daar alles aan doen!
En geloof me, dat gaat mij zeker lukken.
Voor nu tot snel,
Liefs Dalia
daaltjeswereld.com 