Less is more…

Meer, we willen met zijn allen steeds meer en het is nooit genoeg. We willen meer geld, meer spullen, etc. Het is een van de hoofdredenen dat mensen in de schuld raken. en dan heb ik het niet over een studieschuld. Waarom is dat nu precies? Waarom kunnen we niet tevreden zijn met wat we hebben?

Ik was vroeger een verwend kind. Mijn vader was eigenaar van 3 goedlopende shoarmazaken (zoals veel Egyptenaren in die tijd) waarvan 1 bij het Rembrandplein. Als je dronken was en je wilde shoarma dan ging je naar mijn pa 🙂 Ik hoefde maar te vragen of ik kreeg wat mijn hartje begeerde. Sinterklaas bracht de meest belachelijke hoeveelheid cadeautjes en ook onder de kerstboom lag elk jaar weer veel te veel. Desondanks kon ik met iets heel kleins ook al heel gelukkig zijn. Een springtouw of een stopwatch, een zak met knikkers, een tennisbal of een zelfs aan elkaar geknoopt elastiek. Ja ik ben nog van het tijdperk dat we met de hele buurt buiten gingen spelen. Heerlijk, zouden ze tegenwoordig ook wat meer moeten doen, maar die tijd lijkt voorbij te zijn.

Even terug naar de topic. Toen ik 10 jaar oud was zijn we met zijn allen naar Egypte geemigreerd. Mijn vader, moeder, mijn twee zusjes en ik. We hebben daar 2 jaar gewoond voordat we weer terug naar Nederland kwamen en ik heb daar echte armoede gezien. Het was vreselijk. Je woonde daar bijvoorbeeld in een flat en hoe hoger je woonde hoe rijker je was.

Op de onderste verdiepingen woonden dus de armste mensen. Dat waren vaak hele gezinnen die op een oppervlakte van nog geen 20m2 woonden. Deze mensen waren de meest vriendelijke en behulpzame mensen die je je maar kunt voorstellen. Echt waar, ze zouden hun laatste stukje brood nog weggeven als ze je daarmee konden helpen. Helaas werd er hierdoor vaak misbruik van ze gemaakt. Het leek wel een soort slavernij en ik vond het vreselijk. Ze werden op pad gestuurd om boodschappen te halen en kregen als beloning een schijntje. Mijn moeder maakte vaak veel te veel eten en dan vroeg ze me om een pannetje eten bij die mensen te brengen, ook stopte ze ze nog weleens wat geld of wat lekkers toe. Ik heb daar dus echte armoede gezien en besefte al op heel jonge leeftijd dat ik bevoorrecht was en dat er mensen zijn die het veel slechter hebben dan ons.

Eenmaal terug in Nederland gingen mijn  ouders uit elkaar, de zaken van mijn vader liepen minder en mijn moeder was een alleenstaande vrouw die ook maar net kon rondkomen. Ik heb zoveel respect voor haar! Wij liepen er altijd netjes bij en hebben een goede jeugd gehad. Ze spaarde het hele jaar door zodat ze rond de kerst en sinterklaas toch wat mooie cadeautjes klaar had liggen. Ik had er niet zoveel moeite mee dat we met minder rond moesten komen maar ik denk dat dat komt omdat ik die dingen in Egypte heb gezien.

Jaren later gingen we naar Zuid Afrika op vakantie. We zijn daar wezen kijken in een vluchtelingenkamp en een township. Het was vreselijk. Kun je je voorstellen dat je uren moet lopen om water te halen en dat je niet eens een toilet hebt om je behoefte op te doen? De overheid tolereerde de vluchtelingen maar deed verder ook helemaal niets om ze te helpen. En toch…deze mensen waren gelukkig!

In alle eerlijkheid, ik hou van mooie spullen, elektronica, kleding, etc. En ook ik wil wil wil…en op zich is daar natuurlijk niets mis mee he. Je werkt ten slotte hard voor je geld en natuurlijk mag je daar mooie spullen van kopen. Maar sta er zo af en toe eens bij stil dat je het hier in Nederland (ondanks dat we allemaal weleens klagen) het toch eigenlijk best wel goed hebt. Je hebt een dak boven je hoofd, een douche en elke dag een bord met eten. En als je je baan kwijtraakt dan helpt de overheid je een handje en krijg je een uitkering. Hoe mooi is dat nu eigenlijk?

Dus als je weer eens heel graag iets wilt en dat kan even niet, stel je dan eens voor hoe het is om altijd maar buiten in de bosjes je behoefte te moeten doen terwijl je pijn in je voeten hebt van het lopen naar de waterput en misschien die dag wel helemaal niks te eten hebt gehad. Geloof me, dan kun je een stuk makkelijker relativeren.

Tot zover mijn relaas voor vandaag!

Liefs Dalia