Zo schreef ik laatst nog een persoonlijk blogje over mijn kinderen. Zo schrijf ik vandaag dat mijn dochter mijn veilige nest gaat verlaten. Ze gaat haar vleugels uitslaan en op kamers wonen.
Wat wij al een geruime tijd met haar bespraken is dan nu ook een feit. Best vreemd zo’n dubbel gevoel. Want iets met elkaar bespreken, wat telkens op de lange baan werd geschoven vanwege de financiën als student. Is dan plots in 24 uur geregeld. Op het moment dat wij beiden het los hadden gelaten en zij koos tot einde studie bij ons te blijven, kwam daar plots een kamer voorbij. Die voldeed aan haar wensen. In de ochtend reageren (toch wel) en in de avond kijken. En op diezelfde avond de handdruk geven voor akkoord.
Blijdschap, enthousiasme en later besef liggen met elkaar overhoop. Want wat ben ik blij voor haar met deze mooie ruimte, ik zie haar er ook helemaal zitten en wonen en thuiskomen. Maar dan toch toen ik ’s avonds mijn bedje in kroop kwam daar het besef dat veel momenten nu voor het laatst waren. Want binnen nu en 3 weken is zij verhuisd. Na ruim 22 jaar haar dichtbij mij te hebben is zij straks iets verder weg. Yep…moederschap en moeders vleugels zijn een bijzonder ding. Met alle liefde en vertrouwen in een super mooie toekomst voor haar sla ik mijn vleugels wagenwijd voor haar open zodat ze op reis kan in haar ontwikkeling en leven wat komen gaat!! Tegelijkertijd kan ik mij dus verheugen op alle mooie verhalen die zij kan komen vertellen als ze eens bij ons terug aan tafel schuift. Want tja student hè, dus ze heeft al wel geregeld dat ze af en toe bij moeders haar buik komt vol eten.
Moeder de gans wil het hier bij laten en wenst jullie allen een mooie week.
Liefs,
Carien
Volg mij ook op Instagram.
daaltjeswereld.com 