In hoeverre ik een update kan geven over mijn traject…op het moment van plaatsen van dit blog is mijn shape al weer anders. De weg van bodybuilding kent zoveel wisselingen dat is nog actiever dan moodswings. En ook daar kan ik inmiddels over mee praten over moodswings.
De koers die ik gekozen heb om een atleet te zijn, gaat niet in één rechte lijn, wat sommige mensen wel aannemen. Nee joh, dat gaat met pieken en dalen, met vallen en opstaan. Met zekerheid en mega enorme onzekerheid. Een continu draaiend reuzenrad vol met emoties en opofferingen en keuzes die gemaakt moeten worden.
De foto’s die ik hier bij heb gevoegd zijn genomen in december en dus nu al niet meer up to date. Waarom geen nieuwe? Dat is een goede vraag, die ik ga proberen uit te leggen. Ik maak iedere maand rond de 24e nieuwe shape foto’s. Iedere week heeft geen zin voor mij, een verschil van een maand geeft een duidelijk verschil. Die foto’s leg ik dan naast elkaar en bekijk ik kritisch. Kijk en daar heb je dus nu net het dingetje.
Ik was tot aan december ’18 in volle focus om in maart ’19 het podium weer op te gaan. Zoals gezegd was ik dus in een “cut” droog aan het trainen. Maar het bleek niet voldoende verbeterd en veranderd qua shape en dus ging maart niet door. En daar was voor mij het omslagpunt. Mijn focus werd anders, mijn discipline werd op de proef gesteld. Ik heb mij braaf aan mijn voedingsschema weten te houden die ook werd veranderd van “cut” naar “bulk”. Oftewel van droogtrainen naar voller raken.
Laatst schreef ik dat ik een dingetje had gehad zo aan het eind van vorig jaar en dat kwam samen met deze omschakeling. En wat bleek? Ik ben ook maar een mens en heb gevoel. Gevoel van het niet goed te hebben gedaan, niet goed genoeg zijn, het niet gered te hebben…okay aardig wat niet geheel positieve gedachten. Wat resulteerde bij mij in het wel keurig het voedingsschema volgen maar daarnaast soms bewust en soms onbewust als “troost” net iets meer te hebben gegeten.
Wat zich heeft ontplooid in een vorm van boosheid op mijzelf. Ik leef al 3 jaar volgens schema (training en voeding) en plots kan ik het niet meer? Hoe dan? Bah wat had ik de balen van mijzelf. Mijn coach heeft mij gerustgesteld niet te streng voor mijzelf te zijn en dat het herkenbaar is en dat iedere atleet daar vroeg of laat mee te maken krijgt. Welkom in onze sport, waren letterlijk haar woorden. Nou een warm welkom zeg. Maar waar ze zeker gelijk in heeft, is wees niet te streng voor je zelf! Al 3 jaar de ballen hoog houden en dan een keer wat laten vallen…is dat nu zo erg?
Het is niet erg. Het zou erg zijn als ik de ballen niet weer had opgeraapt en mijn focus opnieuw zou hebben ingesteld en wederom back on track ben. Mijn doel is nog steeds een bepaalde shape en een wedstrijd. Ik zeg er eerlijk bij dat nu ik alleen de focus heb op een bepaalde shape en niet op een specifieke wedstrijd ik het zwaar(der) heb dan voorheen. Maar als ik zeg geen uitdaging uit de weg te gaan dan ga ik ook deze aan!!
Heel verhaal om eigenlijk te zeggen dat door mijn eigen onvrede ik geen andere foto’s wil tonen dan deze. Op mijn insta komen wel iedere maand progressie foto’s voorbij! Ik heb daar de afspraak met mijn volgers gemaakt om dat te doen tot aan moment van wedstrijd. En als ik iets beloof doe ik dat. Maar zou je dat nu willen volgen? Hier kun je mij vinden op Instagram . Wie weet kom ik er hier bij Daaltjewereld ook nog eens op terug.
Liefs,
Carien
daaltjeswereld.com 