over en over en over…

Overdenken, overdoen, overtraind, over en over again. Op het moment van het schrijven van dit blog zit ik in mijn 2e verplichte rustweek. Leren luisteren naar je lichaam roept iedereen, maar kun jij het ook?

Ik dacht het te kunnen. Fibromyalgie en trainen gaan samen als je maar goed luistert naar de signalen die je lichaam geeft. En zolang als dat goed gaat…is er niets aan de hand. MAAR zodra je wil heel groot is en je wat laconieker wordt in luisteren, dan kan het misgaan. En  dat moment is nu!

Naast fibromyalgie heb ik een instabiel bekken en een “trauma” in mijn rechterschouderblad. Dit zit er al jaren! Met aanpassingen en voldoende balans tussen belasting en rust doe ik wat ik doe en dat ging goed. Tot nu. Ik wilde zo graag meer en door, omdat het zo goed ging. Dat is dan juist mijn valkuil.

Mijn hoofd kan en wil alles, maar mijn lijf daarentegen niet. Mijn hoofd is mijn motor die mijn lijf meesleurt. En nu is mijn motor uitgezet door het lijf. De manueel therapeut waar ik terecht kwam kon tijdens de 1e behandeling niets voor mij betekenen, zo gespannen was de huid, bindweefsel en de spieren. Direct kreeg ik een week rust voorgeschreven. Maar joh…hoe dan? Al ruim 3 jaar train ik 5x (à 6x) in de week en nu NIET? Op onderhoud trainen dan? Yep, dat zou ik gaan doen. Zal ik de beste therapeut volgende week melden dat ik op onderhoud had getraind.

Geprobeerd!! Niet gelukt!! Na 3x geprobeerd te hebben moest ik mij er bij neerleggen dat dit het niet ging worden.

Op naar de 2e behandeling. Heb je rust genomen?, was de vraag. Euh ja, nou ik heb 3x van de 7 dagen heel rustig door getraind maar dan wel zonder al te veel gewicht, telt dat ook?, was mijn antwoord. Nope, was niet het antwoord wat ze wilde horen! Tijdens de tweede behandeling was het al wel ietsiepietsie mogelijk om rustig te masseren, maar meer ook niet. Okee, advies was RUST oftewel NIET TRAINEN!!

Daar ging ik, een hele week, 7 dagen geen sportschool. Pffff…ik dacht dat ik gek werd van mijzelf, ik werd er ook niet echt gezellig van en door. Er kwamen vragen bij mij omhoog die ik normaal mijzelf niet zou stellen. Maar wel vragen die mij tot keuzes liet dwingen te maken, want dat het anders moet dat was nu wel duidelijk.  Okee, keuze nummer 1 was het wel of niet doorgaan met instagram. Het lijkt de laatste tijd erop dat hoe meer je verzint of doet alsof hoe meer je gezien wordt. Hoe meer je reclame maakt voor producten hoe meer je meetelt. Dan heb ik het nog niet zozeer over de hoeveelheid volgers die wel degelijk meetellen. Ik bedacht mij, ik heb een persoonlijke pagina waar ik dagelijks een post op voorbij laat komen. Een post ter inspiratie, motivatie of gewoon zomaar over dat wat mij bezighoudt. Mocht er wat meer huid te zien zijn is dat vaak in een post met betrekking tot mijn bikinifitness verhaal, een shape foto. Want ook dat lieve mensen helpt voor volgers, grote borsten en bloot. Naja…ik heb door al de fitness geen tot zeer weinig borst over en bloot, tja wat ik zei..dan altijd nog met bedekking. Dus daar ga ik niet mee opvallen. Maar wat wil ik dan wel? Ik heb serieus een lijstje gepakt en ben de plussen en minnen gaan noteren. Wat ik eigenlijk wel wist, maar fijn was om zwart op wit te lezen is dat er aan mijn pluskant niet zo veel stond, maar wel CONTACT. Ik ben gezegend en dankbaar voor het contact wat ik heb opgebouwd met trouwe volgers. Dit wil ik niet missen! En alleen dat heeft mij doen besluiten op social media te blijven. Ik wil dat niet kwijt! Het bleek ook wel toen ik in mijn story bekendmaakte dat ik wilde stoppen voor wie ik deze beslissing maakte. Juist diegene die mij hebben overspoeld met de lieve berichtjes! Instagram hoeft geen “lege” bedoeling te zijn. Heel erg bedankt daar voor lieve volgers!!

Toen kwam beslissing nummer 2! Ik ben in de bikinifitness gekomen omdat ik de wilskracht had om mij sterker te maken dan de fibro. En ik was inmiddels afgeslankt van maat 46 naar 38 en wilde dit verder shapen. En om mij gelukkig en tevreden te voelen met mijzelf. En dat zou ik dan nu moeten stoppen? PANIEK!

En wanneer er paniek is , dan neem je? Oh ja dan neem je even rust. Dus geen beslissing hierover in deze eerste rustweek. Ik wacht wat er gebeurd bij de volgende afspraak met manueel therapeut. En daar was dat moment, behandeling 3. Er zat wederom wel wat verandering in maar te weinig. Ik kreeg tape op mijn SI gewricht en op mijn schouderblad om het lijf een klein handje te helpen tijdens het herstellen. Maar nog steeds verplichte rust. En nu zit ik dus in deze tweede week. Paniek is overgegaan in rust en verstandig zijn. Want op het moment dat dit online komt ben ik of al wel of nog steeds niet aan het trainen, maar hoe dan ook ik heb mijn keuze gemaakt.

Wat betreft de bikinifitness.

Ik had de focus op 3 maart de JBC weer te gaan, die was al snel van de baan want ik had niet genoeg verschil gemaakt t.o.v. de eerste wedstrijd. De focus werd weerlegd naar september/oktober 2019. Dat werd dan wel doorknallen en bikkelen om flink wat massa er bij te sprokkelen. En toen zei lijf NEE. En nu zegt Carien, ik ga door met trainen (zodra ik kan en mag) ik haal het wedstrijdelement er voorlopig uit. Mijn doel was op het NK staan voor mijn 50e. Dat gaat ‘m niet meer worden. Teleurgesteld? JA! Maar ik heb 1 lijf en 1 leven dat staat altijd op nummer 1. Dus hoofddoel is wat naar de achtergrond, nieuw doel is om nog 1 keer het podium te halen en alles er uit halen wat er in zit!! En wat daarna zal zijn of gaan gebeuren? Ach daar deal ik dan wel mee!

Veel liefs,

Carien

Volg mijn journey hier op Instagram.