Van de week belde mijn man mij terwijl hij onderweg naar huis was. Ik had die avond een filmpremiere en zou hem niet zien. Mijn zusje wilde binnenkort afspreken dus we hadden een datum bedacht en dat legde ik aan hem voor. Toen deed hij “moeilijk” (vond ik) Ja maar dan hebben we dat en de dag daarna hebben we dat.. Ik zeg nog zo droog maar daarom overleg ik het eerst met je of het okay is en je mag nee zeggen want dat is ook een antwoord. Dus toen herhaalde hij het weer. Ik raakte daarop ietwat geirriteerd dus ik zeg “dus het antwoord is Nee?” Nou zegt hij heel rustig, het gaat mij er meer om of jij dat trekt. Het is wel drie dagen achter elkaar he? Kan je dan wel je rust pakken want dat moet je dat wel overdag doen en geen andere dingen plannen want anders put je jezelf teveel uit.
Op dat moment besefte ik het weer even. Hij trapte even op de rem en niet alleen ik leef met de reuma en de fibro. Ook hij doet dat! Ook hij lijd eronder wanneer hij mij uitgeput of met pijn ziet rondlopen. Ook hij wordt beperkt in het doen van leuke dingen samen, gewoon omdat mijn lijf het niet altijd trekt. En ook hij deelt mijn verdriet daarin. Misschien is het voor hem in sommige opzichten nog wel erger omdat hij ziet hoe iemand van wie hij houd elke dag struggelt met fysieke maar onzichtbare pijn.
Je hoort men altijd over de persoon die een (onzichtbare) ziekte heeft. Hoe gaat het nu met je? Trek je het allemaal nog? Wat vervelend voor je! Maar niemand vraagt dit ooit aan de partner…en dat terwijl het ook zeker weten hem/haar ook treft.
Toen ik net te horen kreeg wat er nu precies aan de hand zou zijn was ik ook even bang dat hij misschien wel weg zou gaan omdat hij er niet mee kon leven. In plaats daarvan vroeg hij me ten huwelijk en zijn we echt heel gelukkig samen.
Natuurlijk is hij weleens geirriteerd en dat mag ook! Het is ook niet makkelijk. Koken bijvoorbeeld. We houden allebei van lekker eten en koken dan ook graag. Helaas heb ik bijna permanent last van mijn pols waardoor ik moeite heb met het snijden van eten. Waar we dus vroeger samen kookten doet hij dit nu meestal alleen. We kletsen ondertussen wel gezellig maar het is toch anders en het koken duurt daardoor ook wat langer. Een ander voorbeeld is dat hij soms meer mijn pak ezel lijkt dan mijn man. Hij loopt altijd met de boodschappen en shoptassen te slepen omdat het tillen van tassen al heel snel te zwaar voor me is.
Bij deze daarom deze post. Voor alle partners van iemand met een (onzichtbare) ziekte. Omdat ook zij het verdienen om erkend te worden en ik er heel veel respect voor heb dat ook zij hiermee leven terwijl (laten we eerlijk zijn) ze dit niet hoeven. Ze houden van iemand en leren ermee dealen.
Ik hield altijd al van mijn man maar de laatste jaren heeft dit ons juist nog veel dichter naar elkaar gebracht. Ik hou ontzettend veel van hem en ben zo blij met hem. Ik heb (vind ik) de meest geweldige man ter wereld aan de haak geslagen en hoop dat we samen heel oud mogen worden.
De boodschap die ik hiermee wil meegeven is: Als je weet dat iemand ziek is, vraag zo nu en dan ook eens aan de partner hoe het met hem/haar gaat. Ik weet zeker dat ze het op prijs zullen stellen dat je aan ze denkt.
Liefs Dalia
daaltjeswereld.com 