Sta jij vaak klaar voor je vriendinnen? Ik wel. Wellicht wel meer en vaker dan mij lief is.
Onlangs en eigenlijk nu nog steeds broedt er onrust in ons clubbie. Nu is het zo, dat ik beter overweg kan met mannen dan met vrouwen, maar dat is een ander verhaal. Soms is het ook wel weer super gezellig met een stel meiden. Maar weet je wat ik wel vind, corrigeer mij als het niet zo is…. dat “wijvengezeik”.
Vrouwen lijken wel een ingebouwde chip te hebben qua jaloezie of afgunst of hoe je het ook wilt noemen. Niemand is hetzelfde, NIEMAND. Zelfs een tweeling verschilt, misschien niet van uiterlijk (ook trouwens wel) maar je karakter is wie je bent en wie je wilt zijn. En karakters kunnen botsen, dat is een gegeven feit. Ook niet erg, als je een manier kunt vinden om daar mee om te gaan. Even terug over dat “dingetje” in het clubbie.
Op de een of andere manier was ik de tussenpersoon of tegenaanpraatpaal geworden. Dus hoorde ik alle verhalen van alle partijen met gemengde gevoelens aan. Vooropgesteld dat ze allemaal een duidelijk en goed punt hebben, vergat ik even dat ik helemaal niet zo goed kan omgaan met zoveel prikkels. Ik raak daar van in de war en trek mij het verdriet en boosheid enorm aan. Met als resultaat dat ik nog steeds een tegenaapraatpaal was geworden maar met kortsluiting. Ik werd zelf heel prikkelbaar en raakte steeds meer vermoeid. Dit ging mijn herstel in de weg staan. Poe hee dat kan toch niet de bedoeling zijn van dit alles?
Kiezen tussen de partijen daar doe ik niet aan, want ik vorm graag mijn eigen mening en volg sowieso mijn eigen pad. En dat is met diegene waar van ik denk dat het leuk is om over mijn paadje te huppelen. Dus zo ook nu. Doe waar jij je goed bij voelt, stoor je niet aan wat een ander wel of niet doet. Doe aan zelfreflectie. Ligt het nu eigenlijk allemaal aan die ander? Of zou je zelf ook iets kunnen veranderen om het sowieso voor je zelf makkelijker te maken, dus ook om te leren omgaan met het individu die zo anders is als jij.
Ik was begonnen met de opleiding als personal coach, deze heb ik vroegtijdig afgebroken. Dat ik hier niet mee door ben gegaan is simpel om het feit dat ik merk dat ik als iemand een probleem heeft ik mijn stinkende best zal doen om dit draaglijk te maken of zelfs probeer op te lossen. Alleen dat kost mega energie, en energie is nu net datgene wat ik niet zo veel heb. Dat is een van de symptomen van Fibromyalgie, niks aan te doen, maar wel iets om goed te bewaken. Dus is het dan egoïstisch om voor jezelf te kiezen en nee te zeggen of in ieder geval tot hier en niet verder?
Daar is niks egoïstisch aan. Want jij bent baas over jouw lijf en leven. En een baas verteld jou wat je moet doen, dus alleen jij kan jou vertellen wat je moet doen!! En zo sta ik graag voor je klaar, maar let wel op mijn grenzen. En iets wat een horizon heeft wat alsmaar weer verlegd lijkt te worden…een horizon zonder einde is voor mij niet okee en naar die horizon wil ik niet toe.
Nu ik dit blog zo type en lees is het een wirwar van meningen en bepalingen. Gebeurtenissen uit mijn privé leven, die mij beziggehouden en die ik met jullie deel, omdat ik ergens denk dat jullie het herkennen. En juist door die herkenning misschien wel een oplossing vinden of misschien nog eens nadenken over een bepaalde situatie. Thank me later (hahahahah).
Moraal van dit relaas? Houd controle over je eigen leven, wees baas over jouw lijf en leven en strooi confetti zo nu en dan op je pad om het leuk te houden.
Liefs,
Carien
daaltjeswereld.com 