Mijn collega vertelde me eens dat baby’s en jonge kinderen net tikkende tijdbommen zijn en je nooit weet wanneer ze afgaan. Ik kon me er toen weinig bij voorstellen gezien ik maar één kind had toen en het wel mee viel. Ik vond het wat overdreven…Na vandaag snap ik zijn uitspraak man, man, man wat een dag zeg!
Ik ben hele dag met de kids in de weer geweest, lekker buiten gespeeld met Gigi (de oudste), gewandeld samen naar het winkelcentrum geweest, met de bus dit keer. Nou hier begon het hoor… Op de terugweg in de bus begint eerst Gigi te huilen zonder reden. Vervolgens stopt zij en begint de ander te huilen of nee krijsen!!! Ik probeer haar rustig te krijgen ze zit bij me in de draagzak. Ik ben inmiddels rood aangelopen van schaamte! Het zijn maar een paar haltes, een kleine 15 min, maar wat voelt het als een eeuwigheid. Eenmaal bij de halte aangekomen weet ik niet hoe snel ik de bus uit moet! En wat denk je zodra ik begin te lopen met babylief in de draagzak is ze weer stil…
Het is middag maar ik kan niet wachten tot het bedtijd is voor de kids en ik lekker op de bank kan ploffen met een caramel koffie en Netflix!
Inmiddels is het avond en liggen beide kids op bed met buikjes gevuld, schone luier, etc. Eindelijk mijn welverdiende moment rust! Shit bijna vergeten er wacht nog een was op mij, om opgehangen te worden! Nog even snel doen dan. Wat denk je, net de was opgehangen of zoals mijn collega zou zeggen gaat mijn tikkende tijdbom af (Anais). Daar gaat mijn moment rust ☹️.
Het is nu negen uur en babylief slaapt weer. Ik ben ook moe, dus besluit ook maar te gaan slapen.
Caramelkoffie, mijn heerlijke bank en Netflix moeten maar even wachten, we proberen het morgen gewoon weer.
Liefs Sarah
daaltjeswereld.com 