Kortsluiting in mijn hersenpan met een lijf in verhoogde staat van paraatheid. Hartslag op tilt. En dat alles non-stop. Alsof ik de sneltrein neem. Op de hogesnelheidslijn en nergens een station te bekennen. Alles is een mistige waas. In mijn hoofd. Wazig zicht. Okay, ik moet ook aan een leesbril. Geluiden komen met honderdtwintig decibel binnen. Gaten in mijn trommelvliezen en geheugen. Autorijden is hierdoor een ramp. Omdat ik alle waarschuwingslampjes genegeerd heb, kookt de motor. Ik doel hier op mijn eigen motor. Ik herken de voor mij bekende wegen niet meer. De navigatie lijkt in het Japans. Mis gewoon alle afslagen. Ik raak in paniek en ben de controle kwijt. Niks kan ik meer filteren. Onbewust springt mijn (monkey)mind van gedachte naar gedachte, van emotie naar emotie. Overactief tijdens de vele afdwalingen. Doodvermoeiend. En genieten van de mooie dingen? Ho maar. Welkom in mijn wereld van twee jaar geleden.
Het heden: “Mariska is een danseres, ze komt uit verre landen. Haar lipjes rood, haar voetjes bloot. Zo danst zij in het rond, hoi!” Al huppelend jodel ik deze vrolijke beat. Warme zonnestralen strelen mijn wangen. Klinkt het wat overdreven? Dat is het ook. Al omschrijft het grotendeels mijn gevoel tijdens mijn zelf gecreëerde rustmomenten. Ik geniet volop van een wandeling waarbij ik alle geluiden, geuren en mooie beelden diep inhaleer. Heel diep. Op de sneltrein geniet ik van leuke, positieve praatjes met reizigers. Negeer de negatieve reizigers door op een enthousiast kwispelende hond te duiken. “Effe lekker knuffelen”. Okay, die natte tong in mijn gezicht is er een beetje over. Maar ik probeer overal iets positiefs uit te halen. Geen diepe reiniging van mijn gezicht nodig vanavond. Autorijden gaat ook weer prima. Als ik met honderdveertig kilometer per uur langs een geparkeerde auto sjees, zie ik in mijn achteruitspiegel twee flitslampen oplichten. Als vanouds…
Mariska
Insta: mariska_brigitte
(Bron: Mindgym van Wouter de Jong)
daaltjeswereld.com 