maatje

Vandaag zet ik mijn mannetje / vriendje / maatje eens centraal. Ik weet dat als ik het hem gevraagd zou hebben hij mij zou zeggen “vind ik niet zo nodig, maar je doet toch wat je wilt”.. Tja nou dat dus.

 

Inmiddels zijn wij al bijna 14 jaar getrouwd  (12 augustus) en zijn we al 20 jaar maatjes. Ik heb Jaap leren kennen op het werk. Hij deed het werk als bijbaantje en ik werkte daar als parttimer om wat bij te verdienen als jonge moeder. De tijden kon je zelf aangeven wanneer je kon werken dus was voor mij het makkelijkst, aangezien oppas regelen voor mij een ietwat uitdaging was. Ruim 2 jaar hebben wij daar samen gewerkt, veel lol gehad, lange gesprekken en gezelligheid. Ik ben toen weggegaan omdat ik in scheiding lag en meer wilde gaan werken, beter gezegd meer wilde verdienen. Jaap is later weggegaan omdat hij niet eeuwig de werkende student uit wilde hangen. Volgens mij ging hij toen werken via een detachering bureau binnen de finance. Inmiddels zit hij nog steeds in de finance en werkt hij al jaren als ZZP’r.

 

Velen zien Jaap als reden van mijn scheiding, zo kort door de bocht is dat om aan te nemen dat als een man en vrouw het goed met elkaar kunnen vinden zij dan ook direct een relatie hebben, althans tuurlijk hadden wij een relatie destijds…dat noemt men namelijk vriendschap! Over het stormachtige wat ik in die periode heb meegemaakt ga ik het niet hebben, wat ik er wel over kwijt wil is dat Jaap wel degene is geweest die er voor mij en Carmen (dochter) was toen wij op straat stonden en weer eens een plekje zochten om te overnachten. Het mooie is dat mijn dochter het tot op de dag van vandaag het er nog steeds over heeft hoe leuk ze het altijd vond op de kamer van Jaap. Gelukkig herinnert zij zich alleen dus die periode op een studentenkamer en een heeeeeel groot huis (yep studentenhuis) in plaats van alle andere ellende.

 

Tijdens onze vriendschap, ja ook tijdens en na de scheiding, kwamen wij erachter dat wij elkaar al veel vaker hadden gezien. Hoe bizar! Ik heb gestudeerd aan de Hotelschool in Apeldoorn, waar ik blijkbaar in de klas zat met zijn beste vriend. Er ooit een feest geweest is vanuit de Hotelschool (geloof me er waren er meer hahahah) waar Jaap als introducé aanwezig is geweest. Zo voetbalde hij bij een vereniging waar ik weer heel veel mensen kende en we kwamen erachter dat wij als 16-18 jarige in/naar dezelfde kroeg hier in Amersfoort gingen. Ik geloof niet in toeval maar wel in het feit dat niets gebeurd zonder reden. Alle verhalen vanuit “vroeger” van zijn kant en mijn kant dan kan het niet anders dat wij elkaar destijds al gezien en gesproken moeten hebben, het is onmogelijk te denken van niet. Maar beiden kunnen wij er niet echt wat van herinneren. Dat het klikte en we het gezellig hadden dat was een feit, dat ga ik zeker niet ontkennen. Maar de reden van de scheiding met de biologische vader van mijn dochter NEE!

 

 

Het moment dat Carmen en ik ons eigen stekkie hadden voelde als een rustpunt. In het begin sliepen we op een luchtbedje in een lege kamer op de grond, maar ach geeft niet want we hadden het gezellig. En daar was Jaap weer na een paar maanden. Hij kwam nu eens bij ons op visite! Hoe gezellig was dat. Nu kon dat. Okee en als je dan niet meer gebonden bent… yep guilty dan kijk je plots anders naar een man. Hij wellicht ook naar mij.. Nou goed hoe lang het heeft geduurd dat we er allebei aan toegaven zal ik jullie besparen, uiteindelijk besloten we dat hij zijn studentenkamer op zou zeggen en bij ons kwam wonen. Zo gezegd zo gedaan en zo gebleven. Ik weet wel dat ik getrouwd ben met mijn beste vriend!! En dat voelt verdraaid goed.

 

Geloof jij in toeval?

 

Liefs,

 

Carien