onderweg

En zo ben ik al weer 2 weken in “prep”. Oftewel ik leef sinds 2 weken weer uit mijn bakjes, zoals men dat noemt.

 

Na mijn eerste wedstrijd heb ik mij nog lange tijd aan een voedingsschema gehouden, maar ik merkte dat ik het niet zo heel nauw nam en best met regelmaat net iets meer at dan nodig. Dit is een herkenbaar iets voor een ieder die aan bikinifitness wedstrijden heeft meegedaan. Maar, dat wil niet zeggen dat ik daar oké mee ben. Ik was een tijdje dolende, ook omdat ik met mijn toenmalige coach door zou gaan, maar achteraf toch weer niet. En op dat punt wist ik even niet wat IK wilde.

Uiteindelijk heb ik voor een andere coach gekozen en dus voor bikinifitness. Nu is mijn hoofdmotto nog steeds sterk en fit worden/blijven en ik heb een bepaald idee qua shape in mijn hoofd en daar ben ik nog lange niet. Nog zo’n bijkomstigheid..of ik er ooit wel kom of überhaupt tevreden over zal zijn gaat blijken, want we blijven kritisch en het is nooit af of goed genoeg. Naast dat deze sport mentaal enorm zwaar is, is het een jury sport en word je beoordeeld op je uiterlijk/lijf. Puur wat men ziet, onafhankelijk waar je vandaan komt of wie je bent. Daar moet je tegen kunnen. Na mijn eerste wedstrijd was ik, mag je best weten, redelijk teleurgesteld in mijzelf en zag ik niet meer de mooie kanten maar wel de punten die niet goed waren. Het heeft mij heel lang, misschien nog wel steeds, gekost om dit om te denken en te kunnen omschakelen.

 

Dat ik naar een volgende wedstrijd toe werk heeft niets te maken met wat een ander vindt of gaat vinden, maar wel alles met wat ik wil en vind. De eerste keer ging ik de confrontatie met mijzelf en alle oncomfortabelheden en/of angsten aan. Nou dat was all the way kan ik je zeggen. Het is gebleken dat ik erg goed gevoel en verstand kan loskoppelen. Maar goed, we weten allemaal dat ik toen 6e ben geworden, met nog geen 1,5 jaar trainen en niet een officiële wedstrijdcoach. Dus…ik ga de strijd met mezelf nog eens aan. Ik sta er qua gevoel heel anders in dan vorige keer, geen idee hoe ik jullie dat subtiel kan uitleggen dus ik laat het hier even bij. Wel weet ik dat ik mega nieuwsgierig ben naar wat er straks onder het extra laagje “vet” te voorschijn komt. Zoals je op de foto kunt zien is de linker een maand voor mijn eerste wedstrijd is en de rechter is van vorige week (6 maanden voor de volgende wedstrijd dus).

 

Wetende dat ik de punten uit mijn juryrapport destijds flink heb aangepakt ga ik nog een keer het podium op. Nieuw moment creëren voor mijzelf en zien of ik verschil heb gemaakt in het afgelopen jaar. De vraag die ik uiteraard vaak krijg is “hoe lang ga je nog door?”

Tja dat lieve mensen is misschien heel vreemd wat ik nu ga zeggen, maar in principe heb ik mij voorgenomen nog 1x het podium op te gaan om dit hoofdstuk af te sluiten bij de IFBB. Maar ik zou ik niet zijn als daar inderdaad een maar aan vastzit. Stel ik eindig in de top 3 en binnen deze top 3 zou ik een klasse hoger mogen..tja dan zal 8 december 2019 niet mijn laatste zijn. Dit valt gewoon niet in te schatten. Ik weet dat ik wedstrijden doe voor mijzelf en met mijzelf (okee en coach) maar het beheerst niet mijn leven, sterker nog ik moet blijven waken dat ik sterk en fit blijf met mijn fibromyalgie, dus een stukje veiligheid naar mijzelf moet ik inbouwen om ergens een soort van grens te hebben. Dus als je het aan mens Carien vraagt zegt zij “dit wordt de laatste” , vraag je het aan atleet Carien “we shall see”… kun je eigenlijk nog steeds niet veel mee hè.

Het is jullie toch al wel duidelijk dat ik handel op gevoel? Dit is net zo’n traject, zodra het niet meer okee voelt dan stop ik. Okee een heel klein dingetje moet ik nu wel eerlijk over zijn om jullie mee te nemen in mijn gedachtengang….ik wil tenslotte naturel atleet blijven!! Dat betekent dat ik op het podium “niet naturel” atleten tegenkom en heel eerlijk (het is geen garantie maar toch) dan kom ik echt trainingsjaren te kort en is mijn voormalig overgewicht te zien aan mijn benen. Neemt niet weg dat ik het voor mijzelf aandurf om nog 1 keer minstens te gaan…omdat ik geloof in MIJZELF.

 

Liefs,

 

Carien