uniek

vandaag weer eens een persoonlijke verhaaltje / gedachtenschrijfsel over de individu in en of binnen het gezin.

 

Hoe kom ik er nou bij om hier iets over te schrijven? Nou omdat ik nogal eens wat opvang en lees en dan bij mezelf denk “huh”… Bij ons in het gezin is het namelijk zo dat een ieder is zoals hij of zij graag wilt zijn. Ik ben de fitness gek (geworden) met daarbij een bepaalde levensstijl.

Mijn man is boekhouder – controller nou goed hij werkt en doet veel met cijfertjes zeg ik altijd. Qua sport is hij nog aan het uitvinden wat hij nou echt wil. Hij was fervent voetballer, maar door knie problemen en 2 operaties verder zit dat er niet meer in. Tot op de dag van vandaag mist hij dit. Hij is 2 jaar terug begonnen met fitness, om af te vallen wat hem ook zeer goed is gelukt. Maar toen was zijn doel bereikt en wat dan?

 

Mijn zoon voetbalt wel en graag. Hij traint 1x in de week en heeft iedere week een wedstrijd. Momenteel met de vakantie en alles in aantocht is het voetbalseizoen qua wedstrijden afgelopen, wel traint hij nog steeds en heeft hij geregeld nog toernooien waar hij en zijn team aan meedoen. Verder is hij graag op zichzelf en thuis. En dan nog het liefst op zijn kamer achter de Playstation of achter zijn pc. Gamen en of youtube filmpjes kijken is misschien nog wel zijn grootste passie. Hij zegt ook al heel lang dat hij iets met computers gaat doen, ontwikkelaar ofzo denkt hij. Nou ik zeg grijp je kans jongen!

 

Dan hebben we nog mijn dochter die inmiddels niet meer thuis woont. Toen zij nog wel thuis woonde ging zij met enige regelmaat naar de sportschool, ze ging soms zelfs met mij mee. Haar voeding had ze redelijk onder controle omdat mama voor haar kookte en de keukenkastjes hier redelijk leeg zijn, althans niet gevuld met van alles wat je eigenlijk beter niet kunt eten. Had en heeft zeker te maken met mijn levensstijl…behalve op zaterdag als ik mijn  “cheat” heb dan is iedereen hier heel graag hahahahah. Onze dochter is er eentje met de instelling “ik wil heel veel maar ik zelf doe er niets aan”. Dit klinkt onaardig maar zij weet wat ik bedoel. Zij wil een andere kledingmaat maar ze laat een gebakje of chocola of weet ik het wat niet staan. Zij wil fitter zijn maar gaat niet met regelmaat naar de sportschool. Zij heeft fases waarin het vaak gaat als van alles of niets.

 

Nu ik de personen uit ons gezin heb omschreven kun je volgens mij best concluderen dat er nogal wat verschil in zit. Misschien ben ik wel de actiefste binnen het gezin, maar nu komt mijn punt … ik ben van mening dat ik niet de aangewezen persoon ben om te vinden dat zij ook actief moeten worden. Ik ben vooral voorstander om goed te luisteren naar wat een ieder wil. Zo wil Cas (zoon) tegenwoordig wel mee de honden uitlaten, maar echt sporten naast zijn voetbal? Nee dat niet. Vind ik hem dan een “luiwammes”? Nee totaal niet! Ik zie juist iemand die heel goed weet wat hij wel en niet wil. Net als mijn dochter die hecht super veel waarde aan al haar vriendinnen en het gezellig hebben, als ik haar voorstel om nog eens met mij mee te gaan zegt ze liever een keer met mij te gaan shoppen. Ook goed, zij is een heerlijk, lief, vrolijk en gezellig mens! Mijn man die zegt gekscherend altijd zodra ik weer in prep ben hij ook wel weer afvalt…dus dat….

 

En dan heb je mij. Die geen training overslaat, die zich iedere dag weer strikt aan haar voedingsschema houdt. Een soort orkaan tussen alle rustige wateren. Moraal van het verhaal? Ik vind het oprecht heel bijzonder dat men verwacht dat ik mijn gezin mee “moet” nemen of een voorbeeld moet zijn voor ze. Alsjeblieft zeg, ik laat graag een ieder zijn zoals ze willen zijn en dus nog veel belangrijker ik laat ze zich zichzelf voelen. En als ik thuiskom en ze hangen hier wat op de bank of in vakanties nog lui in bed? Hoe mooi is het dat ik thuiskom in een huis vol harmonie en blije mensen…dankbaar!

 

Liefs,

 

Carien