Wandel jij graag? Ik voorheen liever niet, maar sinds ik honden heb wel. Kan ook niet anders hè, die beestjes moeten toch uit. Scheelt dat het weer mij ook niet zoveel doet, want ik wandel door weer en wind.
Het liefst wandel ik wel in het bos of de strandduinen hier dichtbij mij in de buurt. Qua bos gaan we graag naar den Treek of dus de Soesterduinen. Mijn hondjes maak je het meest blij met de Soesterduinen. Daar zijn ook deze foto’s gemaakt, ook de foto’s van mijn vorige blog van afgelopen dinsdag. Nog niet gelezen? Zou je hierna nog kunnen doen. Weet je wat dan wel weer het aparte is, wat ik schreef over ons oudje Beer dinsdag, als ik hem in de auto hijs en richting één van deze 2 rijd..dan leeft ie helemaal op! Vooral het duingebied is helemaal zijn ding. Dan springt ie zelfs uit de auto en gaat hij in een drafje het pad op…okee drafje duurt niet lang, maar er is een drafje. En dan ligt het even aan hoe we lopen maar vaak buigt Beer af naar een bepaalde plek, standaard! Waarom? Nou daar onstaat met regenachtige periodes een soort poel/vijver waar hij dan in gaat liggen. En niet normaal liggen hoor…neeeee gewoon all the way en koppie onder het liefst. Dat vinden wij weer iets minder, want 1 ding vind ik na al die jaren nog steeds niet fijn en dat is een drijfnatte Berner met al die haren. Knetters dat duurt zo lang voordat hij weer droog is. Hahahaha gelukkig is Draak een bangepoeperd en heeft een hekel aan natte voetjes, dus tot nu toe volgt hij dit gedrag nog niet op.
Maar even over wandelen. Soms ga ik namelijk ook wel eens zonder honden een eind lopen. Geluid telefoon uit, wel mee want je weet maar nooit hè, en luisteren naar de geluiden van de natuur. Heerlijk vind ik dat. Vogeltjes, de wind of soms gewoon helemaal stil. Zo was ik vanmorgen een stuk gaan lopen in een bos hier ook redelijk dicht in de buurt. Ik was er lopend heen gegaan, 45 minuten vanaf mijn huis en toen nog een rondje van een kleine 30 minuten in het bos en toen weer terug. Ik maak namelijk de beste beslissingen als ik op mezelf ben en niet wordt afgeleid door iemand of iets. Zou ik daarom zo veel wandelen? Ach geen idee.
Wist jij trouwens dat toen ik “overspannen was/burnout had” ben begonnen met wandelen? Nog niet zover uiteraard, ik wandelde toen misschien net een half uurtje misschien wel korter maar zeker niet langer. Daarna ben ik 2x in de week erbij gaan zwemmen, 2 maal 10 minuutjes per week. En kijk eens waar ik nu ben?
Toen ik vanmorgen aan het lopen was, had ik even een baal moment. Social media kan leuk zijn, maar voor mij was het even een minpunt. Je ziet shape-foto’s van anderen..en dan toch bekruipt mij ook een vlaag van onzekerheid en onbehaaglijk gevoel en dat moet ik dan kwijt of in ieder down to earth weer komen en het relativeren. Met thuis zitten lukt mij dat niet, dus vandaar dat ik dus in het bos belandde. Dit alles heeft te maken met het feit dat ik weer in voorbereiding ben voor een wedstrijd en ik ook echt mijn onzekerheden ken. Ik weet wat mij te wachten staat, ik weet ook wat er van mij wordt verwacht!! En als ik dan een shape zie die in mijn ogen zo enorm verschilt van de mijne en diegene misschien wel naast mij komt te staan…of erger misschien wel mijn shape beoordeeld en denkt “pfff…wat denkt zij nou dat ze kan”…. Gelukkig heb ik deze momenten niet vaak, maar ze zijn er. Mogen er zijn, want het is volgens mij vrij menselijk, in ieder geval vast en zeker vrij vrouwelijk. En dan vooral in een bepaalde periode van de maand.
Nou goed, al lopende bedacht ik mij dus “Carien…heeft deze vrouw fibromyalgie?is zij van jou leeftijd?heeft zij het pad gelopen wat jij hebt bewandeld?heeft zij jouw genen?heeft zij jouw bouw?” Al die vragen die je dan aan jezelf stelt en bij alles denk je NEE, pff nou Carien dan moet je gewoon heel snel ophouden met jezelf nog onzekerder maken!! Kortom een discussie die ik van mezelf al niet win, want ik spreek mijzelf in 1 vraag al continu tegen. Lekker kansloos en vooral zinloos dit mens, denk ik dan. Een nieuwe ervaring rijker ben ik dus wel, hoe om te gaan met “vergelijkingen”.
En of het dan ook zo had moeten zijn, sprak ik vanmiddag 2 mede atleten en een “oud atleet” en die herkende dit fenomeen direct. Geeft een fijn gevoel te weten dat het er bij hoort en ik niet in een of andere twilight zone qua gedachten ben terecht gekomen ofzo. Kortom oogkleppen op en blijven focussen op mezelf. En tussendoor gewoon fijn blijven genieten van de mooie natuur en mijn wandelmomenten.
Liefs,
Carien
daaltjeswereld.com 