Enige tijd geleden op Instagram heb ik er al een post aan gewijd. Dit is een iets uitgebreidere versie over dit onderwerp.
Zoals velen van jullie wel weten geloof ik dat mensen met een bepaalde reden in je leven komen. Sommige zijn daar voor even, misschien om jou door een moeilijke periode te helpen of andersom. Daarna ga je ieder weer je eigen weg en als je elkaar tegenkomt is het gewoon gezellig.
Dan heb je de mensen die je leert kennen waar je een band voor het leven mee opbouwd. Ik bedoel die mensen die je ’s nachts hun bed uit kunt bellen en die in hun auto stappen als er iets aan de hand is, de mensen die je maar aan hoeft te kijken en ze weten wat je bedoeld. Over het algemeen heb je geluk als dat een handje vol is.
En dan heb je nog de derde categorie. Degenen die veel voor jou betekenen en waarvan je denkt dat je hetzelfde voor hen betekent. Deels omdat dit vanuit hun acties duidelijk lijkt te zijn, deels omdat ze dit tegen je zeggen. Maar…eigenlijk beteken jij veel minder voor hen dan zij voor jou betekenen.
Ken je dat? Niet iedereen woont even om de hoek en dus zie je elkaar niet zoveel. Jij doet alle moeite om die vriendschappen te onderhouden, je appt, je belt, je kletst wat op Facebook of Insta en je reist zelfs heel Nederland door om ze te zien. En daar zijn ze blij om en het is altijd gezellig. Maar…op de een of andere manier lijken ze zichzelf er nooit toe te kunnen zetten om jou eens op te zoeken, sommigen kunnen zelfs niet eens de moeite nemen om je te feliciteren met je verloving en netjes door te geven dat ze niet aanwezig kunnen zijn op je trouwerij, je hoort nooit meer van ze (mijn zogenaamde beste vriend) … mensen die eigenlijk niet uit zichzelf een belletje geven of appje sturen. Mensen die altijd allerlei smoesjes hebben en onwaarheden verkondigen die ze zelf nog geloven ook…
Door de tijd heen begin je te beseffen dat jij degene bent die vrijwel alle moeite doet om een vriendschap te onderhouden die wellicht helemaal niet eens een vriendschap is. Want als alles van 1 kant lijkt te komen, heb je dan wel te maken met een vriendschap of is iemand dan gewoon een kennis geworden, iemand met wie je het gezellig hebt als je hem/haar ziet en met wie je een leuk verleden deelt? Dan is het wel tijd om die zogenaamde vriendschap los te laten, maar dat is niet altijd even makkelijk.
Ik heb nog altijd veel moeite met loslaten. Lieg je tegen mij … dan ben ik heel makkelijk en ook gelijk klaar. Als je het gevoel hebt dat je niet eerlijk tegen mij kunt zijn dan kunnen we geen vrienden zijn. Simpelweg omdat er geen vertrouwen is. Maar verder ben ik een nogal loyaal persoon en als je bij mij in mijn hart zit ga ik voor je door het vuur. En ja het is niet eerlijk van mij om hetzelfde van anderen te verwachten omdat zij anders in elkaar steken en ik zou beter geen verwachtingen kunnen hebben maar die heb ik nu eenmaal wel. Omdat ik dezelfde loyaliteit, vriendschap en liefde terug verwacht van de mensen die ik toelaat.
Dit is niet alleen met vriendschappen zo maar ook met werkgevers bijvoorbeeld. Ik ben heel loyaal maar je moet me wel tegemoet komen. Vooral als ik dingen bespreekbaar maak.
En zelfs als iemand om wie we veel geven of waar we van houden er plotseling niet meer is. Je mag rouwen, natuurlijk mag je dat. Je bent iemand verloren. Verlies is misschien wel de moeilijkste vorm van moeten loslaten. Maar ook dat moet. Je moet verder met je leven en dat gaat niet als je niet loslaat. Rouw, heb verdriet, denk terug aan al je mooie momenten samen en laat het dan los…
Één ding is zeker, als iets niet werkt kun je het beter loslaten. Ik deed dat met mijn vorige baan en ben hard bezig dit ook te doen met mensen die mijn vriendschap niet waard zijn. Dat met die vriendschap dat is een stukje moeilijker natuurlijk.
Leren loslaten is een proces en dat hoef je zeker niet te overhaasten maar probeer wel jezelf de vraag te stellen. Wordt ik hier gelukkig van? Is het antwoord nee? Hoe moeilijk ook, begin met het proces van loslaten. Het hoeft niet in een keer, het kan ook in kleine stapjes. Ook voor mij is het een moeilijk proces omdat ik dus niet makkelijk loslaat maar geloof me als ik zeg dat het uiteindelijk wel gaat gebeuren.
Het is ijdele hoop maar weet je wat dan nog het mooist zou zijn, dat diegenen wie het betreft beseffen dat ze je kwijtraken of kwijt zijn. Misschien komt dan toch nog dat besef en doen ze ineens wel de moeite. Maar ja zoals ik al zei, je laat niet voor niets los.
Liefs Dalia
daaltjeswereld.com 