Jeetje wat gaat de tijd snel he?
Iets meer dan een jaar geleden vlak voor de zomervakantie zat ik al niet zo lekker in mijn vel. Ik was liever niet op mijn werk waar ik altijd erg gek op was maar, besefte toen eigenlijk nog niet zo goed wat daar precies de reden van was. Ik dacht dat het kwam omdat het bijna zomervakantie was en ik druk bezig was met de organisatie van onze trouwerij. Toen bleek dat ik nog heel wat vakantie overhad en de mogelijkheid om eerder aan mijn zomervakantie te beginnen daar was heb ik die meteen gepakt.
Het was een heerlijke vakantie, de trouwerij was zo mooi en de daarop volgende huwelijksreis naar Venetië. De paar weken daarna was ik ook nog vrij en heb ik nog wat leuke dingen gedaan. Ik kwam helemaal tot rust. Tot het moment dat ik weer aan de slag moest. 
Ik voelde me steeds moeier en rotter en wist wederom niet helemaal waar het nou vandaan kwam want ik was ontzettend dol op de baan die ik had. Toen de dag aanbrak dat ik weer aan het werk moest heb ik mezelf erheen gesleept…eenmaal daar werd toch al heel snel duidelijk wat er aan de hand was. De druk lag te hoog en ik was eigenlijk gewoon opgebrand van het werk dat ik al die jaren in mijn eentje heb lopen doen, moe van de discussies en het smeken om hulp. Een aantal weken lang heb ik echt letterlijk ruzie gezocht met mijn toenmalig leidinggevende met het gevoel dat ik telkens tegen een muur aanliep en telkens met steeds erger lichamelijke pijn naar huis ging. Uiteindelijk brak alles me zo op dat ik huilend en krom van de pijn in mijn rug de huisarts heb gebeld. Zij heeft mij mezelf direct laten ziekmelden en de volgende ochtend zat ik bij haar….Opgebrand, huilend en verschrikkelijk balend dat ik het zover had laten komen. Ik heb immers al genoeg pijn met de reuma en fibro…dit wilde en kon ik er echt niet bij hebben.
De eerste dagen thuis alleen maar op de bank en op bed kunnen liggen en gegeten omdat het moest en niet omdat ik honger had. Na twee weken moest ik weer re-integreren maar dit ging niet dus heb ik mij opnieuw ziekgemeld. Vervolgens werd ik lastig gevallen omdat ik wel gewoon op “insta” mijn verhaal postte en (op advies van de dokter) de deur een af en toe uitging om wat leuks te doen.
Uiteindelijk ging ik re-integreren en toen was er niet voldoende werk voor me. De druppel was voor mij toen er tegen me gezegd werd dat als er geen werk was dat ik dan maar weer naar huis moest gaan….niet echt heel motiverend. Ik wilde graag weer wat doen en had zo graag mijn oude functie weer opgepakt maar kon nog niet goed tegen de drukte van de leerlingen om mij heen. Daarnaast maakte het management mij pijnlijk duidelijk dat de situatie nog steeds zou blijven zoals dat was voor mijn ziekmelding. Dat was het moment waarop ik met pijn in mijn hart besloot om de organisatie te verlaten. Ik was het immers niet eens met het management en was het vertrouwen in het kwijt. Jammer want de baan, dat was mijn droombaan!
Inmiddels werk ik nu een half jaar bij een soortgelijke organisatie maar dan in een andere functie en een dagje minder. Mijn oude functie wordt hier uitgevoerd door 5 tot 7 mensen (dat zegt wel genoeg denk ik) Ik denk dat ik altijd mijn oude baan zal blijven missen…de baan, de collega’s en mijn kids…niet de organisatie. Gelukkig heb ik met veel leerlingen nog wel contact en drinken we soms een kopje koffie of doen we een shoot.
Afijn, hoe voel ik mij nu? Het gaat een stuk beter en elke dag voel ik mij meer en meer mijzelf worden. Helaas heb ik nog steeds wel moeite met me concentreren op 1 ding en is mijn hoofd nog echt een vergiet. Ik moet alles opschrijven want anders vergeet ik het, dat was vroeger niet zo. Ook kan ik niet meer tegen heel veel rumoer om me heen. Ken je die plekken waar dan harde muziek aanstaat en het geluid van tetterende mensen eroverheen komt? Dat trek ik dus niet. Soms, heel soms kan ik ook zomaar nog in paniek raken of me zwaar depri voelen. Gelukkig wordt het steeds minder maar ik ben bang dat het nooit helemaal over zal gaan.
Wat heb ik ervan geleerd? Mijn grenzen bewaken. Niets doen dat niet bij mij thuishoort en waar ik niet uitkom over de schutting gooien naar de personen die het moeten oplossen en er verantwoordelijk voor zijn. Nee zeggen als ik me ergens niet prettig bij voel en eerlijk naar mijzelf zijn. De signalen op tijd herkennen en dan de juiste rust pakken. Te genieten van alle leuke en mooie dingen maar ook weten wanneer iets even niet kan. Dat laatste is niet altijd even makkelijk als je gewend bent om altijd maar door te gaan maar stukje bij beetje kom ik er wel en als er dan uiteindelijk een klein overblijfsel is van de burn-out…tja dat moet dan maar, ik kan wel zeggen, het heeft me sterker gemaakt en geleerd om voor mezelf te kiezen en dat is toch wel een waardevolle les!
Liefs Dalia
daaltjeswereld.com 