Hebben jullie er één? Een uitlaatklep? Iets wat je moet doen om bepaalde gevoelens, emoties en gedachten kwijt te raken.
Ik had er vroeger nooit één! Dus je kunt wel begrijpen dat ik een heel opgefokt, gefrustreerd en onbegrepen jongen was. Vooral door mijzelf, want waren kwam dit allemaal vandaan? Waarom blijft het rondhangen? Waarom raak ik het niet kwijt? Zal iemand mij ooit begrijpen? Dit waren dingen die ik mijzelf dagelijks afvroeg. Ik voelde mij onbegrepen door anderen maar zoals eerder gezegd vooral door mijzelf.
Hierdoor heb ik jaren onbegrepen en gefrustreerd rond gelopen. Uitbarsten naar alles en iedereen om mij heen, want ja ‘als ik hiermee moet rondlopen, dan mogen jullie het ook meemaken’. Door zulke moment kom je er echt achter wie je dierbaar is en bij je blijft tijdens goede- en slechte moment. Maar vooral wie er alleen voor je is tijdens de leuke en goede momenten, maar je laat vallen op momenten dat jij iemand nodig hebt.
Gelukkig heb ik een aantal jaren geleden één van mijn uitlaatkleppen gevonden; Schrijven. Het schrijven van gedichten en teksten heeft mij heel erg geholpen bepaalde gebeurtenissen, emoties en gevoelens een plek te geven. Ik zag zoveel woorden ongestructureerd door mijn hoofd gaan, zoveel emoties. Ik moest er iets mee. Ik moest alles een plekje geven, gestructureerd opruimen. Geordende chaos zoals ik wel eens zeg, want het is nooit weg.
Ik schreef eerst voor mijzelf, om dingen kwijt te raken, nooit meer te vergeten maar ook vooral om mijn gevoelens en emoties te kunnen uiten op een manier die paste bij mij. Het was mij namelijk nooit geleerd om dit uit te spreken, dat verklaart ook een hoop.
Het schrijven ging mij goed af en ik vroeg mij af of ik hier mensen mee kon helpen. Mensen die zich konden vinden in mijn woorden, die in dezelfde fase of situatie zaten en geen uitweg meer zagen. Ik trok mijn stoute sneakers aan, benaderde een uitgever en vroeg of ze interesse hadden in mijn gedichten. Ik stuurde er een aantal op en toen begon het wachten. Uiteindelijk kreeg ik een bericht terug dat ze mijn gedichten mooi, pakkend en realistisch vonden. Ik schreef op een manier die voor iedereen te begrijpen was, geen moeilijke gedichten of haiku’s maar gedichten en teksten voor Jan en alleman.
Mijn eerste gedichtenbundel kreeg de titel ‘Verbondenheid door Woorden’. Super trots dat ik was! Een gedichtenbundel van mij, een nalatenschap! Het ging mij nooit om de centen of de roem, het ging mij erom ik had mijn uitlaatklep gevonden en ik kan er ook nog mensen mee helpen. Ik begon een facebookpagina genaamd ‘Verbondenheid door Woorden’ en begon hier ook zelf geschreven gedichten te delen. Dit liep als een treintje en op dit moment zijn er 2845 personen die de pagina leuk vinden en 2758 mensen die het volgen.
Dat ik zoveel mensen verbond met MIJN woorden! Wauw, hoe speciaal. Ik wilde meer en begon nog meer te schrijven en mocht ook een tweede gedichtenbundel uitbrengen. Deze heeft de titel ‘De Wereld Door Mijn Ogen’ gekregen. Twee gedichtenbundels van mij, wie had dat ooit verwacht. Ik zelf niet toen ik mijn uitlaatklep vond.
Het is alweer een lange tijd geleden dat ik iets geschreven heb, behalve de captions op Instagram. Misschien is het weer tijd om het dichten weer op te pakken en te delen met een ieder die het wil lezen.
Een uitlaatklep! Heel belangrijk geweest voor mij en ik zou iedereen aanraden om een uitlaatklep te vinden. Het is een verrijking van je leven en zorgt ervoor dat je begrepen zal worden door mensen. Net zoals het mij heeft geholpen.
Groetjes,
Reggy
daaltjeswereld.com 