En toen was ik ineens een veertiger

Twee weken geleden was het dan zover. Ik ben een veertiger!!! Vind ik dat erg?

Heel eerlijk gezegd nee…ik ben nu gelukkiger met mijn leven dan ik bijvoorbeeld op mijn twintigste of zelfs dertigste was. Ik heb alles op orde, een leuk huis, twee lieve katten en ik ben twee jaar geleden getrouwd met de allerliefste man!

Daarnaast heb ik gelukkig een baan en deze blog die steeds beter gaat lopen. Ik vind het prima en het hoort erbij.

Het grappige is dat men mij ook helemaal niet ziet als een veertiger en de waarheid is dat veel mensen me heel raar aankijken als ze mijn leeftijd horen. Ik wordt toch nog erg vaak rond de 27/28 geschat. En zo zie je maar dat leeftijd echt maar een getal is.

Uiteraard heb ik een aantal bewogen jaren achter de rug. Eerst ontdekte ik dat ik chronisch ziek ben. Artritis en Fibromyalgie…dat was even een aanpassing in mijn leven en tot op de dag van vandaag kan ik me nog best wel eens frustreren als mijn lichaam er weer eens geen zin in heeft. Ook kreeg ik te maken met een Burn Out en daardoor een verandering van baan.

Achteraf durf ik te zeggen dat dit alles mij wel veranderd heeft. Begrijp me niet verkeerd…Ik zal altijd lekker mezelf blijven maar ik bedoel meer dat ik gegroeid ben als persoon en daardoor beter voor mezelf zorg en meer geniet van mijn leven en de mooie momenten dan ooit!

Wat ik wel heel erg jammer vind? Ik werd wel 40 en ondanks dat ik dat heel leuk heb gevierd had ik graag samen met Mike (die drie weken eerder 40 werd) lekker groots willen vieren. Helaas gooide Covid-19 daar wat roet in het eten. Jammer maar dan doen we dat gewoon wanneer we 50 worden…jeweetwel, als mensen denken dat ik tegen de 40 loop hahaha of zal ik vanaf nu gewoon lekker elk jaar 40 worden?

Je ziet, het maakt me niet uit. Je bent zo oud als je je voelt. En soms voel ik me 12 en andere momenten voel ik me een oude oma…that’s life! Embrace it!

Liefs Dalia