Zoals jullie vast wel hebben gemerkt heb ik een stop gehad op mijn blogjes. De lol was er even vanaf, de motivatie kwijt en vooral mijn lichaam wilde niet.
Als iemand die in de risicogroep zit heb ik mij goed bang laten maken toen Covid-19 voor het eerst zijn lelijke kop liet zien. Ik werk immers op een middelbare school en werk elke dag met het openbaar vervoer. Aangezien ik in de risicogroep zit maakte ik mij best wel zorgen en nog voordat de lockdown begon besloot ik in overleg met mijn werkgever om vanaf thuis te gaan werken.
De eerste weken was ik positief en vol met energie. Ik vond het wel fijn, rust aan mijn kop en lekker vanaf thuis mijn dingen doen. Toen de echte lockdown begon kwam daarbij dat ook mijn man thuis werkte. We stonden ’s ochtends samen op, ontbeten en dronken een kopje koffie en vervolgens zaten we lekker tegenover elkaar aan de keukentafel te werken. Ik kwam helemaal tot rust en begreep totaal niet waar iedereen nou over liep te zeuren. Ik vond het wel best want ik ben graag thuis.
Ook mijn blog liep lekker. Ik had allerlei inspiratie en nog veel leuke producten om jullie over te vertellen en daardoor kwam er iets vaker dan jullie gewend zijn een blog online.
En toen van de een op de andere dag begon de pijn in mijn onderrug. Deze pijn werd zo erg dat ik erg moeilijk liep en bijna mijn bed niet uit kon komen. Naar de fysio was onmogelijk want alles was gesloten. Mijn man heeft mij in die periode 2x per dag “los” gemasseerd want mijn onderrug zat gewoon helemaal vast. Gelukkig heeft dat goed geholpen, de pijn trok niet helemaal weg maar het werd weer leefbaar.
Mijn motivatie daarentegen werd steeds minder. Ik kwam steeds later mijn bed uit, werd steeds luier en was voortdurend moe. En dat terwijl ik eigenlijk niets deed. Ik trainde nog wel maar ook dat hield op een gegeven moment op omdat de reuma op begon te spelen. Zo zijn we nu maanden verder en heb ik nog steeds niet kunnen trainen. Mijn schouders, polsen en vingers zijn vaak heel stijf waardoor ik niet goed kracht kan zetten en ook mijn knie, enkels en tenen zijn nog steeds pijnlijk maar gelukkig kan ik inmiddels weer naar de fysio.
Tegen de tijd dat de zomervakantie begon zat ik er volledig doorheen en was ik niet meer mijn vrolijke zelf. Dat is ook het moment dat ik zo nu en dan weer eens de deur uit ging. Ik durfde nog niet met het ov dus eigenlijk was ik altijd op stap met Mike in de weekenden. En na de vakantie ben ik weer “beperkt” begonnen op mijn werk. Ik werk nu op kantoor maar ik reis niet tijdens de spits. Toch vind ik het wel fijn om weer op mijn werk te zijn.
Hoe het nu gaat? Tja wat zal ik zeggen.
Mijn lichaam doet nog steeds niet wat ik wil waardoor trainen vrijwel onmogelijk is en ik soms best slecht slaap waardoor ik ook veel moe ben. Dat heeft wel impact op mijn geestelijke toestand maar dit is een bijltje waar ik eerder mee gehakt heb dus ik weet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik spreek wel weer met mensen af en mijn mening over de 1.5 meter samenleving en de Covid-19. Die is wel in een bepaalde mate veranderd maar als je me volgt op Instagram dan weet je ook precies hoe ik erover denk.
Helaas zijn de stages die ik organiseer voor mijn werk onzeker door de hele situatie en met een tijdelijk contract brengt dat wel de nodige stress en onzekerheid met zich mee want heb ik straks nog wel een baan?
Al met al blijf ik gewoon positief en doe ik lekker mijn ding. Er staan nog leuke dingen op de agenda dus daar focus ik me op. En verder kijk ik heel goed om mij heen en sta ik altijd open voor nieuwe ervaringen en kansen.
Voor nu hou ik het even hierbij maar ik ga mijn best doen om weer vaker te bloggen. Want in alle eerlijkheid, ik vind dit toch wel heel leuk om te doen!
Liefs Dalia
daaltjeswereld.com 