Gisteravond was een fantastisch lekkere avond. Eigenlijk was de hele dag gewoon perfect. Heel af en toe heb je dat hè, dat je dag gewoon precies verloopt zoals je dat graag zou willen. En als je nou denkt “nou dat was dan vast een heel bijzondere dag”, neen, dat was het juist niet. Het was een doodgewone dag in september. De dag dat de herfst begon, misschien dat het daarvan kwam, maar anders kan ik niks bedenken.
De dag begon met een workout om zeven uur in de gym. Of nee dat lieg ik, de dag begon met een krakerige 538 zender waarop ik Frank Daane “Goeeeeedemorgen” hoorde schreeuwen. Die man praat bijna nooit zachtjes en beheerst. Altijd gillen en roepen. Maar ach, ik vind dat hij er wel lekker uitziet (op tv) dus ik vergeef hem zijn
Daarna douchen, een shake naar binnen werken en hoppaa in de auto richting de sportschool. Na een uurtje afzien (want ik heb nog nooit van een legday genoten. Nog nooit ☹) weer naar huis om Beau een klodder gel in zijn haar te smeren. Daarna de telefoon in de tas gooien, omkleden, de hond in de auto, het huis snel opruimen -dat eigenlijk nog als eerste anders zit die hond daar maar te wachten- en off naar de zaak.
De ochtend ging best snel voorbij. Maar dat gaat het eigenlijk altijd als ik aan het werk ben. Vanwege de matige drukte deze week heb ik opeens twee collega’s om me heen en dat is best aangenaam. Vorige week waren ze elke dag weg en was ik alleen met ZsaZsa the Russel. Als we op het erf rijden draaide ik de deur open, moest ik eerst plassen (want die dikke liter water moet er linksom of rechtsom éérst weer uit #miniblaasalert) en daarna zette ik vast koffie terwijl ik de mail even doorliep. De hond hipte ondertussen om me heen en verheugde zich in de tussentijd op zijn kauwstokje. En ik? Ik verheugde me op de zon op mijn neus en mijn koffie met eiwitreep.
En zo zag de ochtend er vijf dagen lang uit. Of nou ja, het eerste half uur dan. Daarna was het klaar met de pret en moest er werk verzet worden natuurlijk. En tussendoor liep ik dan even naar buiten voor een potje balletje gooien en hier en daar nog een kop koffie.
Want dat drink ik dus standaard too much. En dat is dom. Maar zo lekker. Dus feitelijk ben ik gewoon een addict. Een koffie-addict. Ik kan me er enorm op verheugen: dat eerste kopje koffie. En ook op de tweede en de derde. En daarna moet ik stoppen maar dat is eigenlijk niet te doen. En dus pies ik de rest van de dag cafeïne uit.
Maar dat gedrink begint me de laatste tijd parten te spelen. Want ik moest er standaard elke nacht drie keer uit waardoor ik minstens dacht dat ik een piesziekte had opgelopen. Eentje die je dwingt om er elke nacht uit te klauteren om er vervolgens weer in te kruipen en met een beetje pech, wakker te houden omdat ik ging liggen piekeren over dat oeverloze geplas. Want het zal je toch gebeuren dat je dat krijgt? Of hebt?
Wat me in één simpele sprong brengt naar: MENOPAUSE…. De vloek der vloeken onder elke vrouw die richting die genadeloze tijd der gierende hormonen en huilbuien glijdt. Ja letterlijk soms want ik wil ze de kost niet geven die nachtelijke of juist daagse zweetaanvallen krijgt van boven en van onderen juist gelijk staat aan de beste natuurzeem ever: kurkdroog. En bovendien dus zoals ik de laatste tijd; vaker ’s nachts op de wc zit dan overdag.
Ik heb het al wel duizend keer geroepen als het niet vaker is, WAS IK MAAR EEN VENT. Die worden al die toestanden bespaard gebleven. Die worden (dat denken ze tenminste) almaar knapper, gelukkiger, succesvoller en rijker en hoeven niks te vrezen. Of nou ja, een slappe lul dan. Maar zelfs daar is wel een hip blauw pilletje voor te krijgen. Kunnen ze zelfs op hun tachtigste een carrièreswitch maken van boekhouder naar pornoacteur. Geen probleem. Overal is wel een markt voor. Zelfs voor uitgezakte kerels die een nummertje doen. Op verzoek. Oneerlijkheid noem ik het.
Heel in het beginne waren we meteen al de sigaar. Toen Eva een piepklein hapje van een lekkere appel nam werd ze meteen verketterd. En dat is zo gebleven tot op heden. En nu gaan we niet het hele bijbelverhaal ontleden, god bespaar me dat verhaal, maar het is wel typisch dat de vrouw zolang de mensheid bestaat alle kutklusjes mag opknappen waar kerels geen zin in hebben.
Te beginnen met: kinderen krijgen. Letterlijk een kutklus zeg ik. Ja als we dan toch alles op gaan sommen kunnen we het beestje maar beter bij de naam noemen of niet dan? Doen kerels toch ook en dat is stoer, leuk en interessant.
Maar zo’n kind komt niet zonder enige voorwaarden. Nee zeg, eerst moet je als vrouw ongesteld gaan worden. Nou echt, dat is denk ik evolutionair gezien de beste uitvinding ooit! En dan meteen ook de meest winstgevende uitvinding ooit. Die god is overduidelijk geen vrouw want anders had ze ons in elk geval déze ellende bespaart. Hoe verzin je het om een vrouw minstens de helft van haar leven een week in de maand te laten bloeden? En haar op te zadelen met alle kosten die daarmee gepaard gaan? Ik zeg € 3,80 voor een pak Always. Met die € 3,80 kunnen we leukere dingen mee doen dacht ik zo…
Met alle risico’s en gevolgen van dien. Want het is niet alleen zo dat je een week lang leegloopt, nee zeg, was het maar zo’n makje. Nee, een paar weken daarvoor moet je lichaam zich gaan voorbereiden op deze marteling. En begin je met een beetje mazzel twee weken van tevoren met laten we zeggen: prikkelbaarheid en dat druk ik voorzichtig uit.
Eindelijk heb je dan die twee weken doorstaan. Een voorraad Tony’s weggevreten en drie kilo zwaarder omdat we opzwellen van al dat vocht (en hagelslag). De een vond het wat heftiger dan de ander en sommigen ontspringen de instabiele emotionele hormonendans en anderen zijn zwaar de lul. Die krijgen als toetje nog wat lekkere migraine. We kijken massaal uit naar het doorbreken van die bloeding. Die trouwens altijd als een verrassing komt want uiteindelijk is er maar een enkeling die precies noteert wanneer ze de pakken Always en OB weer in de sale moeten scoren of nog liever: op voorraad hebben. Al blijf ik het een aanfluiting in de plee vinden hoor, stapels van dat spul. Maar goed, zonder is ook geen optie dus wat moet dat moet.
Gelukkig is het krijgen van kinderen voor de meeste mensen een keuze dus kún je in principe kiezen om jezelf te onthouden van deze dure en emotionele aanslag op je leven. En gelukkig hoef je je daar in deze tijd iets minder voor te verantwoorden dan vroeger. In de tijd van Adam en Eva bijvoorbeeld. Of in de tijd van je opa en oma om wat korter terug te gaan in de tijd. Dan kwam de pastoor of dominee eigenhandig langs om te kiek’n waarom er nog geen nazaten in de lucht hingen? Of dat de planning wel wat strikter nageleefd moest worden om voor een volle kerk te zorgen. Of voor genoeg arbeiders om de boeren te sponsoren. Jemig, wat een tijd ook als je eraan terugdenkt…
En dan op een dag, mocht je de sprong gewaagd hebben, zit je daar opeens. Zwanger te wezen. En wanneer je denkt dat je het daarmee gehad hebt? Nee hoor. Want alles wat je meemaakt in een eventuele PMS-aanval komt gezellig terug tijdens die negen maanden. Versterkt, heftiger en met als bonus: je hondsberoerd voelen bij de geur van koffie, parfum en andere heerlijkheden waar je normaliter juist je dag mee kleurt. Dan niet. Dan is het basta met alle leuks. Dan dien je nog precies één doel: dat kind afleveren en zoals iedereen om je heen roept: GENIETEN VAN DEZE BIJZONDERE TIJD.
Ik vond het ook bijzonder. Bijzonder ongemakkelijk. En bijzonder lang duren ook. Maar dat heeft misschien te maken met mijn ongeduld. En tuurlijk is het wel bijzonder. Voordat iedereen in de aanval gaat en mij het meest ondankbare wicht op aarde noemt (alhoewel, zeg en denk wat je niet laten kunt) na twee miskramen weet ik echt wel hoe blij je bent wanneer alles voorspoedig verloopt, want een voorspoedige zwangerschap is onbetaalbaar. Zelfs wanneer je liever wenste dat je een kind bij de Wehkamp kon bestellen omdat je zo’n haat hebt aan alle lichamelijke en psychische ongemakken: het blijft een wonder.
Of het zo is dat je alles vergeten bent zodra ze de baby bij je leggen na je bevalling? Ehm. Nee. Dan weet ik nog steeds wel hoe het voelde en hoeveel pijn het wel of niet deed. En de meeste moeders gillen: NOOIT weer. Maar oké, dat doen een boel vrouwen dan weer wel omdat die rottige hormonen je op een verkeerd been zetten. Maar bij de éérste klacht of wee van een volgende zwangerschap ben je net zo snel weer in de realiteit terug en weet je meteen weer hoe dat ook alweer voelde.
Je nachten zullen de komende weken (of zelfs maanden) gebroken zijn en je gaat je ritme aanpassen. Een enkeling heeft de mazzel dat haar partner de voedingen op zich wil nemen maar de meeste van ons vrouwen doet dat maar weer zelf. Ofwel omdat we borstvoeding geven ofwel omdat we sneller en efficiënter werken dan onze mannen en het zoals altijd: beter weten. Niet persé slim, wel waarheid.
Het is bijzonder dat in vrijwel alle culturen vrouwen de kar trekken terwijl de mannen doen alsof. Vrouwen zetten het nageslacht op de wereld, vrouwen verzorgen dit nageslacht en maken het mogelijk dat zij überhaupt overleven door ze te (kunnen) voorzien van alles wat ze nodig hebben in de vorm van borstvoeding en zorg.
En toch, ondanks deze enorme rol die vrouwen hebben, worden ze in (wederom) elke cultuur onderdrukt. In elke religie bestaat de vrijheid om ze te straffen, om ze te boeien, om ze te klein te houden en om ze te gebruiken. Gelijkwaardigheid bestaat niet. Af en toe zet de wereld kleine stapjes maar in ander onderontwikkelde landen worden de stappen terug nog sneller gezet dan voorwaarts.
Vrouwen staan wat mij betreft symbool voor de meest veerkrachtige wezens in de intelligente zoogdierenkring. Want wij transformeren en evolueren zowat bijna binnen één mensenleven. Wij passen ons aan tijdens elke levensfase. Dat is toch ongelooflijk bijzonder? Dat vind ik wel tenminste. Nu ik dat alles zo benoem ben ik er bij nader inzien eigenlijk heel trots op een vrouw te zijn. Al doe ik mijn stinkende best om net zulke spierballen als Arnold Schwarzenegger himself te creëren, ik ben blij dat ik geen baard heb om te scheren. Zo is het ook weer.
Waarom was gisteravond dan zo perfect? Want na zo’n relaas over het zware bestaan van een leven als vrouw zou je bijna denken dat ik een wel heel wanhopig leven leid. Niks is minder waar. Gisteravond staken Beau en ik de vuurkorf aan om daar het laatste uurtje voor hij naar bed ging even lekker te zitten. Af en toe een stokje erop, aanblazen met een kopje thee en een koekje erbij.
Ingewikkelder hoefde het niet. Daarna bleef ik nog even zitten totdat het tijd was om zelf op bed te gaan. De lunchtrommeltjes voor de dag erna waren klaar, de was aan de kant, nog even afspoelen onder de douche en languit in je schone bed gaan liggen met de gordijnen op een kier om de frisse lucht lekker door te laten waaien.
De dag was niks anders dan andere dagen. Er hadden zich geen gekkigheden voorgedaan en ik had de dag niet eens op mijn allermooist doorgewandeld. Maar ik was wel de hele dag mijzelf geweest. Vanaf het moment dat ik opstond tot het moment dat ik ging slapen. Er is eigenlijk niets meer voor nodig om volmaakt gelukkig te zijn: de mogelijkheid jezelf te zijn. En een dak boven je hoofd helpt natuurlijk ook mee. Evenals een schoon bed en een gevuld bord 😉
Dat die rottige overgang me nog te wachten staat is dan maar zo. Er is vast nog nooit iemand aan doodgegaan. Of misschien een overspelige kerel die niet langer door zijn door hormonen gestuurde vrouw getolereerd werd. Zo zie je maar weer: “elk nadeel heb zijn voordeel”
Fijne dag nog!
Liefs Paulina
Instagram: justbreathehappypuntcom
Website: www.justbreathehappy.com
daaltjeswereld.com 