Hoe technisch ben jij op een schaal van 1 tot 10? Ben jij zo’n technische chica die d’r hand nergens voor omdraait? En ben jij dan ook zo’n computerchick die elke foutmelding met één vingerknipje oplost? Die twee keer met de ogen knippert en zorgt dat het vastgelopen apparaat het gewoon weer dóet? Wat een rijkdom als je dat bent. En anders, anders schud ik je de hand.
Want ik ben dat dus niet. Ik ben op die schaal van 1 tot 10: patat. Flink doorbakken ook. Er zijn genoeg dingen waarin ik goed ben of waar ik wel wat vanaf weet: ik roep: oogschaduw. Maar wanneer het aankomt op informatica, autoreparaties, een vastgelopen koffiezetapparaat (ja dat kan, ook die kunnen vastlopen) of een televisie die de geest geeft. Mijn naam is Haas. Ik weet van niets. Maar dan dus letterlijk. Ik weet van niets.
Ik kan heus wel een handleidinkje lezen hoor. Maar meestal wacht ik daarmee totdat het betreffende apparaat geen zin meer heeft. Dan spit ik het hele naslagwerk door van A tot Z. En meestal krijg ik het ding dan wel weer aan de praat of doet ie in elk geval waar hij voor gemaakt is. Maar soms ook niet. Dan kan ik lezen wat ik wil maar is het afgelopen met de pret.
Zo moest ik onlangs geloven aan een nieuwe wasmachine. Dat is ook weer zowat. Want een wasmachine is nou niet bepaald een aankoop die je even uit je binnenzak schudt. Ik niet tenminste. Dat zijn wel zaken waar je ofwel voor spaart ofwel dertig jaar over nadenkt voor je het ding in huis haalt. Liever laat je je oude beestje repareren. Maar repareren is ook niet gratis en meestal halen ze hem eerst bij je weg, krijg jij zo’n lelijke ruilerd waar al tig vieze onderbroeken van vreemden in zijn uitgewassen en draait het alsnog uit op een nieuwe aankoop. De diagnose “Niet meer te redden-trek je pinpas maar” prijkt dan op de bon.
En dan begint het feest pas écht. Want wát koop je? Nou was ik er in elk geval over uit dat het een Miele moest worden. “Miele, er is geen betere” weet je nog? Mijn moeder weet het wel. Haar Miele begon na aankoop meteen te klieren en dat resulteerde in ruzie met de verkoper waarna mijn moeder “Met Miele is het altijd piele!!” door de telefoon gilde. Gelukkig hielp dat dan weer wel en kreeg ze haar zin omtrent het ding.
Enfin, met mijn Miele was het niet piele. Maar hij gaf het wel op na een dienst van vijftien jaar. Al wist ik dat niet meteen zeker; de winkel waar hij aangeschaft was kon dat nakijken in de computer. Wat trouwens weer alles zegt over hoe trouw ik als klant ben.
Wat ik élke keer als eerste doe wanneer er iets stuk gaat of niet meer werkt is dat: mijn broer bellen, appen of erheen fietsen. Hij woont tweehonderd meter bij mij vandaan en de weg ligt er dus hoe makkelijk is dat. Het tijdstip doet er dan niet toe, al is het midden in de nacht, als ik ergens mee in mijn maag zit, een kapotte tondeuse ofzo, mijn broer weet (meestal) raad.
Zo ook in deze. “Hoi. Even een dingetje hè, mijn wasmachine geeft de hele tijd een storing. Hij draait en na vijf tellen komen er streepjes in de display en houdt ie op. Wat denk jij?” “Ik denk haal maar een nieuwe” (…) Nou, dat was wel heel kort door de bocht. Maar, híj zegt het en daar luister ik naar. “zou je dat echt doen?! Niet eerst laten repareren?” Even ter verduidelijking: hij strooit nooit met zíjn geld in de rondte tenzij het een auto betreft. Alle huishoudelijke apparaten in zijn huis zijn van begin jaartelling dus ik was enigszins verwonderd over zijn advies.
“Ja dat zou ik doen. Hoe oud is dat ding al wel niet? En wat denk je dat een reparatie kost? Die is ook niet gratis. Hup weg met dat ding en zoek maar een andere uit.”
En dus belde ik Piet Neus op (ja zo heet bij ons de wasgoedspecialist. Niet echt natuurlijk maar zo noemt iedereen hem. Ik laat maar even in het midden waarom.)
“Electroworld, goedemiddag wat kan ik voor u doen?” De duurste openingszin ooit want ik zou een nieuwe wasmachine gaan aanschaffen. En omdat het Corona tijd betrof –in dit geval een verse Corona tijd want de uitbraken waren op zijn heftigst in Nederland- moest het via de telefoon of online.
Ik heb net uiteengezet hoe technisch en niet handig ik met computers ben dus weet je ook waarom ik niet zo’n aankoop via een beeldscherm doe. Maar in dit geval was de keuze niet reuze en wilde ik mijn wensen in elk geval kenbaar maken aan de verkoper. Ik mocht best in de winkel komen kijken maar daar had ik niet echt oren naar. Je weet maar nooit wat ze er uitademen dus ik bleef liever veilig thuis.
Nadat we alle Miele’s hadden doorgenomen, elk aan de kant van de telefoon en elk achter een beeldscherm van onze telefoon, scrollend door de plaatjes moest er een knoop worden doorgehakt. Wel of geen machine of juist repareren. De beste man kon me vertellen dat ik deze machine reeds vijftien jaar in huis had en dat het een Godswonder op zich was dat hij tot op deze dag zijn werkzaamheden had uitgevoerd.
Terwijl hij rondkakelde over de machines dwaalden mijn gedachten vol emoties af na mijn tijd met het ding. Ik wist nog waarom ik hem aanschafte. Omdat we een kind zouden krijgen en ik niet langer de poepluiers op 1000 toeren wilde centrifugeren. Ik wilde een echte machine. Een beest. Een tijger die korte metten met de vuile was maakte. Nou was het heus niet zo dat ik alles op de hand had gewassen en droogde natuurlijk. Dat ik in de weer was met wasrek en zeep. Zo oud ben ik nou ook weer niet. Maar een machine met 1000 toeren is niet hetzelfde als eentje met 1600 toeren kan ik je melden. Dan is het net alsof de was er al droog uitkomt.
En dus kwam deze blinkende aankoop in de bijkeuken alwaar hij dagelijks gevuld werd met rompers, luiers en voedingsbeha’s. En o ja, met was van de reeds aanwezige peuter en echtgenoot. Want denk maar niet dat die niet voor was zorgden. En nog steedds for that matter. Voor was geldt een standaardregel: “het houdt niet op, niet vanzelf”.
Ik heb gewassen of mijn leven ervan afhing. Want dat wil zo lekker met een nieuwe machine. De lijnen hingen vol met kraakwitte luiers, met wapperende dekbedovertrekken en al de rest wat een beurt nodig had. En dat is er nogal eens wat. Want met een nieuwe machine was je in het begin meteen alles wat gewassen kán worden. Het liefst stop je je behang er nog in als dat vol vingerafdrukken en wat nog meer zit. Bij mij waren het de gordijnen die eraan moesten geloven. Velours of niet. Dat ding kon álles.
Eenmaal terug op aarde zocht ik een apparaat uit met de beste man en die moest het worden. De vraag was alleen, wilde ik ook een ‘TwinDos-systeem?’ En watte? Een heel relaas werd afgestoken over hoe fantastisch dat wel moest zijn. Hij had zijn vrouw tenminste nog nooit zo gelukkig gezien dus dat moest vast van de wasmachine komen. Ik zweer het je, je moet nooit met een verkoper trouwen. Die smeren zelfs hun vrouw nog aan dat ze van wassen houden zulke gladde praters zijn het.
En dus verkocht hij ook mij een TwinDos. Met de garantie dat je er heus ook zélf een wasmiddel in kunt stoppen. Een TwinDos systeem is niets anders dan een apparaat met hierin reservoirs met wasmiddel zodat je er zelf niets in hoeft te stoppen. Klinkt leuk, ís leuk, wast leuk, kost niet leuk. Maar whatever, ik was er klaar voor hoor; voor deze nieuwe aanwinst. En och wat zou het wassen weer fijn worden. En schoon.
Eenmaal op afstand afgeleverd -want, we willen geen Corona hoestje- kon het feest beginnen en ik waste net zoals weleer alles wat los en vast zat. Wederom dezelfde gordijnen die inmiddels nog ouder waren dan de te vervangen wasmachine en die zo mogelijk nóg schoner werden. Elke ronde door de slaapkamers was bijna een feest. Hoe meer was, hoe leuker. En met het gratis waspakket wat erbij geleverd was kon ik mooi even vooruit met dat gedoseer. Maar al snel kwam ik erachter dat zo’n fles opraakt. En er een nieuwe in moet. En dat ze bij Miele gedacht hebben dat het apparaat het állerbest moet werken met het eigen wasmiddel en dat de wastabletten of pods net een tikkeltje minder resultaat moeten leveren dan hun eigen uitmuntende wasmiddel. Want dat is het dan weer wel…
Wat je overigens bijna verplicht om dat van Miele af te nemen. Maar ik ben ook gekke Henkie niet en probeer net zolang spullen uit tot het gewenste resultaat zich aandient. En ach, soms is het gewoon wel superhandig dat systeem; ik hoef het natuurlijk ook niet helemaal tot aan de grond toe af te branden.
Het is een prachtig ding. Ik kan alles ermee. Het ding heeft zelfs WiFi zodat hij op afstand aan te zetten is- wat ik overigens pas na een paar maanden aan de praat kreeg. De kabouters om hem te vullen en de deur te sluiten werden jammer genoeg niet meegeleverd maar nou ja, dat moet ik dan zelf nog maar doen. Hij is in elk geval goed te bedienen en de letters in het boekje zijn goed leesbaar. Dat is het halve werk zeg ik.
Inmiddels wast hij voor het vaderland weg maar is mijn gebrekkige kennis er niet op vooruitgegaan. Dat werd er niet bijgeleverd. Mijn computer moest ik vanochtend voor de tachtigste keer handmatig uitzetten omdat de muis niks meer deed en mijn nieuwe printer vroeg ook een dag lang om aandacht voordat hij deed wat hij moest doen (en ik dat begreep).
Gelukkig bestaan er altijd nog mensen die je kunnen helpen in geval van nood. Een kennis, een broer of zus, een helpdesk en als laatste redden: de dealer of winkel. Geef je op jouw beurt eens een cake weg en is iedereen weer blij. Bovendien heeft iedereen zo zijn talenten en ben jij vast niet de enige die op bepaalde gebieden op een schaal van 1 tot 10 patat scoort 😉
Fijne dag!
Liefs Pauina
http://www.justbreathehappy.com / instagram: justbreathehappypuntcom
daaltjeswereld.com 