(b)itchyness alert

Er zijn momenten in je leven dat je wenste dat je je in totale afzondering kon dompelen. Een beetje als een monnik ofzo. Ergens, heel ver weg in een Tibetaans klooster waar je veilig afgezonderd was van alles en iedereen. Stilte. Volledige stilte. En rust, reinheid en regelmaat. In precies de juiste verhoudingen.

Geen Dettol reinheid -al ben ik daar een fervent aanhanger van-, nee vooral reinheid als in: balans. Volledig in balans zijn met jezelf. Daar ligt nogal een uitdaging. Die stilte lijkt me ook zalig. Even niks en niemand horen. Alleen mezelf. Of nee eigenlijk ook niet, ook ik moet dan zwijgen. Zo’n stilteretraite ofzo. Heb je een beetje een idee wat ik bedoel?

Ik heb er in mijn eigen blogs al duizend keer over geschreven en ook Instagram spam ik een paar dagen in de maand vol met mijn geklaag. That time of month. En eigenlijk vooral de dagen eraan voorafgaand. En nu ik dit schrijf ervaar ik een hele, hele pittige pms aanval. Tel daar pms van je kind bij op (hallo pubermeisje) en je kunt een feestje bouwen met hormonencocktail en chocolade. 

Hormonen zijn denk ik zo ongeveer de meest onderschatte bouwstenen van je lichaam. Die van mij wel tenminste. Ze lijden een leven van zichzelf en houden met niemand rekening. nooit. En altijd op een moment dat jij het even niet ziet aankomen, meestal na een piekweek, ook wel te herkennen aan de termen; opwindend, vrolijk, langwimperig en enthousiast, ga je knetterhard voor de bijl. En meestal wil ik op zo’n moment maar één ding: niks.

De mensen in mijn gezin moeten het dan ontgelden want mijn bril werkt dan vooral als vergrootglas. Alles wat je normaliter ziet als doodgewoon is dan vooral doodirritant. Je man, je kinderen, zelfs de hond kan niks goed doen. Toen ik de afgelopen dagen steeds over de hond ging struikelen had ik het al kunnen weten. Maar ik zei al dat je het niet ziet aankomen dus komt het niet in me op om op zo’n moment achter mijn oor te krabben. 

Want wanneer je al boos wordt op je huisdier omdat hij telkens voor je voeten loopt en de hele vloer loopt af te lebberen dan heb je gebrek aan balans. En een overschot aan pesterige hormonen. And. That. Sucks.

Een andere trigger is de was. Wanneer de wasmanden opeens uitpuilen of wanneer ik witte sokken vind tussen de zwarte spijkerbroeken. Dan kan ik zomaar opeens ontploffen en gelukkig is dat bijna altijd wanneer er niemand thuis is. Dat zou namelijk echt vreselijk traumatisch zijn…

Alles kan aanzetten tot irritatie. Zelfs wanneer ik vind dat mijn man teveel eten opschept irriteer ik me mateloos. Met rollende ogen kijk ik dan toe en zucht ik zo hard dat zelfs de buren zich afvragen wat er aan de hand is, zo hard. Op de vraag “wat is er met je?” Antwoord ik standaard snibbig ‘NIKS’ en begrijp ik absoluut niet waarom hij mijn gedachten niet kan lezen. De stakker.

Mijn broer is vrijgezel, altijd al geweest ook en hij woont dus verrukkelijk alleen. Op dagen als deze snak ik erna hem te zijn en fiets ik bijna jankend voorbij zijn huis en zou ik dolgraag ruilen. Een heel huis voor mij alleen. Zappend op tv van zender naar zender. Geen pubers die niet achter die focking Playstation weg te branden zijn en geen rondslingerende opladers waar je je nek zowat over breekt.

Geen gezeur over broodtrommeltjes en onsmakelijke zuurkool of rookworsten waarvan geïnsinueerd word dat ik ze bedorven eten opvoer. Alsof ik dat ooit zou doen. Ze moeten me nog maar heel even tergen en ik doe het nog ook. Stiekem een keertje. Maar het risico dat ze daarna 24 uur de wc bezet houden houdt me tegen. Want ook dat is een irritatiefactor pur sang.

Zolang wij getrouwd zijn heb ik -waag het niet me uit te lachen- nooit lopen afschijten of ben ik hoorbaar op de wc gaan zitten. En waar je daar als kind absoluut geen problemen mee had en rustig op de plee ging zitten ruften en plassen heb ik dat als getrouwde vrouw nimmer in mijn hoofd gehaald. Wel eens (oeps) stiekem natuurlijk maar nooit opzettelijk. Dat vind ik dus echt de afknapper van de eeuw.

Dat mijn kinderen dat doen; boeie. Maar dat mijn man dat dus wél doet daar kan ik gewoon echt niet tegen. Ik weet heus wel dat dit verhaal in principe opgetekend zou moeten worden in de anonieme rubriek van de Telegraaf Vrouw zo hysterisch is het, maar het is een verschrikkelijk nare eigenschap waar ik me nog geeneens voor schaam ook. Het is niet eens een geheim. Gewoon een trekje waar ik al mijn hele getrouwde leven mee leef. Of het leuk voor mijn man is? Vast niet. Maar ach, er zijn ook wel dingen die ik niet leuk vind en die hij wel doet. Luidruchtig op de wc gaan zitten bijvoorbeeld. O nee, daar hadden we het net over en dat telt dan niet mee denk ik.

Onafgemaakte klusjes, loshangende stekkers of een garage waarin ik moet slalommen vallen in deze tijd ook altijd tot de gevarendriehoek der hormonen. Echt vreselijk. Dat zijn dus ook meestal de weken en dagen dat er orde op zaken gesteld wordt en onafgemaakte zaken afgerond dienen te worden. De hoeveelheid van deze klusjes hangt vooral af van de ernst van mijn symptomen.

Of er ook nog iets goeds voortkomt uit deze ellende? Ja heus wel. De eisprong is des te aanwezig en daar profiteert ie dan ook weer van. Want waar ik me tijdens mijn pms echt dooderger aan een vieze stoppelbaard krijg ik er tijdens deze hormoonpiek juist kriebels van en rode wangen. Dan ruik ik geen zweet maar opwinding en is elke pose sexy. Dan heeft hij geen buikje maar juist een brede rug en valt het kriebelhaar op zijn armen juist extra op. Datzelfde kriebelhaar waar ik hoteldebotel op werd toen we elkaar ontmoeten. Niet dat hij zich dat nog herinnert maar toch. Gelukkig heb ik het geheugen van een olifant.

Wat hij overigens helemaal niet zo gelukkig vindt wat je raadt het al: tijdens pms dagen is dit hét moment bij uitstek om oude koeien uit de sloot te takelen. Zoveel als je maar kunt en er zit nooit één exemplaar bij die er ook werkelijk toe doet. Maar ze zijn wel fijn om mee rond te strooien. Ik schuim heel Pinterest af naar sarcastische quotes en lig dubbel om Kakhiel memes waarin kerels belachelijk gemaakt worden of andere mensen afgezeken.

Het moge duidelijk zijn; ik verander in deze dagen in mijn alter ego. Een bitch van de hoogste orde. En het aller, aller ergste vind ik oprecht: ik kan er niks aan doen behalve mezelf constant tot orde roepen wanneer ik mezelf hierop betrap. Want het is heus niet zo dat ik als een ongeleid projectiel maar raas en tier wanneer het mij belieft. Ik doe anders niks dan wikken en wegen of ik niet te bot was en probeer dan geforceerd lief te doen. Ik kan je zeggen: dodelijk vermoeiend. Niet alleen voor mijn huisgenoten maar net zo goed voor mij.

Deze dagen zijn altijd het meest vruchtbaar als het op creativiteit aankomt. Ik heb de laatste paar dagen bijvoorbeeld al flink vooruit gewerkt en heb zo’n vijf blogs klaarstaan voor de komende weken. Lekker handig dacht ik, alleen hebben de meeste nu dus een vreselijk narrige ondertoon en is de liefde erin ver te zoeken. Dat is de bedoeling eigenlijk ook niet. En ach, misschien is het ook een beetje mijn ware ik die dan gewoon boven komt borrelen. Al zou dat wellicht niet de allerbeste mogelijkheid zijn…

Wat wel handig is, is dat ik het meteen herken wanneer mijn kind aan de beurt is en geloof het of niet, meestal kan ik daar nou weer net heel goed mee dealen. En wanneer ik zelf nergens last van heb vind ik me best een heel ruimdenkende moeder en komen de kinderen met meer weg dan ikzelf vroeger. Dat is toch bizar. Net als dat ik het bizar vind dat je zo’n tijdelijke transformatie kunt ondergaan en zodra je ongesteld bent geworden weer terugveranderd.

Waar ik altijd naar verlang gedurende deze dagen is wat ik al zei; rust. Heel vaak neem ik dan even een paar dagen offline rust en wanneer ik écht heel moe ben trek ik overal de stekker uit. Dan wil ik het liefste even oplossen in het luchtledige om vervolgens, zodra de ergste storm voorbij is weer fris en fruitig te posten of mijn leven ervan afhangt. Ik vind het allemaal maar raar.

Maar ja, ik heb mezelf ook niet gemaakt en er zijn veel ergere dingen te verzinnen dan een maandelijkse pms aanval. En heel waarschijnlijk is het niet alleen de pms maar ook een deel van mijzelf wat gewoon versterkt wordt gedurende zo’n periode. Na mijn post over mijn sterrenbeeld Schorpioen weet je een beetje hoe deze in elkaar steekt. Tel daarbij op dat wij binnen ons gezin met vier schorpioenen en een brullende Leeuw zijn (hoe we het voor elkaar kregen; geen idee…) en bedenk je dan maar eens hoe stekelig het eraan toe kan gaan. Daartegenover staat dat we ook allemaal heel loyaal naar elkaar toe zijn dus dat explosief niet perse verkeerd is.

Een paar dagen een stilteretraite lijkt me bij nader inzien niks. Misschien is het handiger om mezelf de kleermakerszit eigen te maken en een meditatie app op mijn mobiel te installeren. Scheelt een hoop aan vliegtickets en frustratie. Want om mezelf een week lang het zwijgen op te leggen kon wel eens meer kwaad dan goed doen…