Jullie hebben het vast wel gemerkt aan de frequentie waarin mijn blogs en ook mijn Instagram posts voorbijkomen. Elk jaar ga ik wel even door een periode waarin ik het even wat moeilijker heb dan normaal. Meestal wanneer de koudere en nattere dagen eraan komen. Vaak ben ik erg moe en futloos, de reuma en fibromyalgie lijkt ook altijd wat meer op te spelen en ik heb altijd weer even wat tijd nodig om daaraan te wennen. Ondanks dat ik het al jaren heb…als pijn ineens weer op komt zetten is dat toch weer even een domper en wennen.
Daarnaast kreeg ik een paar weken geleden te horen dat ik (net als veel anderen) mijn baan kwijtraak door de ontwikkelingen rondom Covid-19. Ik had daar net een beetje mijn plekje gevonden en baal er enorm van. Ondanks dat ik het wel had verwacht. En dan het idee om weer te moeten solliciteren….gelukkig heb ik nog wel wat tijd.
Al met al heb ik er dus even wat minder zin in dan normaal. Ik weet het even niet, wat wil ik met mijn blog? Wat wil ik met mijn Insta en hoe wil ik überhaupt dat mijn toekomst eruitziet? Ik heb er eigenlijk nooit echt bij nagedacht, alhoewel…ik het geweldig zou vinden om ergens op een landgoed te gaan wonen met kippen, een geit en een paard (een mens mag dromen he?). Ik kijk niet vooruit en geniet meestal van het moment. En die vreselijke vraag…hoe zie jij jezelf over 5 jaar? Geen idee…Ik hou mij namelijk niet bezig met over 5 jaar maar met het heden.
Met het kwijtraken van mijn motivatie en het niet hebben van een doel (zelfs korte termijn) maakt dat ik mij soms wel afvraag. Waarom doe ik het en waar ben ik mee bezig? Ken je dat gevoel? Je doet leuke dingen en geniet daar eigenlijk ook van, je inspireert en brengt een lach op mensen hun gezicht, maar soms voel je je een indringer…alsof je ergens bij hoort waar je niet bij hoort…terwijl je er gewoon hard voor werkt en er zeker wel bij hoort, alle mooie dingen die mij toekomen die verdien ik zeker en daar ben ik mega dankbaar voor! En toch is er heel soms dat onzekere stemmetje die mij verteld dat ik het niet verdiend heb.
Dat stemmetje maakt het er helaas niet beter op en geeft mij ook niet de motivatie om door te gaan met als resultaat dat ik steeds vaker gewoon op de bank hang en mezelf verlies in het kijken van series. Is dit hoe bij mensen een depressie begint of voelt? Voor mij is het iets waar ik zo nu en dan doorheen ga…vaak is het ook van de een op de andere dag weer over omdat ik iets zie of hoor waar ik ineens onwijs veel inspiratie van krijg.
Dat hele Covid-19 gebeuren helpt natuurlijk ook niet echt mee he? Iedereen die mij kent weet dat ik een echte knuffelaar ben en van mensen om mij heen houdt, ik mis dat heel erg. Ik ontmoet graag nieuwe mensen, ga erop uit en ik ga heel graag uit eten! Allemaal dingen die op dit moment…of eigenlijk al bijna heel 2020 niet echt meer mogelijk zijn behalve in een heel selecte kring.
https://pagead2.googlesyndication.com/pagead/js/adsbygoogle.js (adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});Ik heb het er moeilijk mee omdat ik zelf in de risicogroep zit en een aantal mensen in mijn omgeving ook maar ook omdat ik niet alles geloof dat ons verteld wordt. En dat veroorzaakt weer een soort angst…want wat als het wel waar is wat ons verteld wordt? Het is overal om ons heen in het nieuws en het is een beetje net als wanneer je maar hard genoeg brand roept meer mensen bang worden.
Ik zie en hoor overal om mij heen verdeeldheid en mensen lijken verder van elkaar af te staan dan ooit. Ik houd mij aan de anderhalve meter, werk gedeeltelijk thuis, reis buiten de spits en draag in het OV een mondkap. Op mijn werk is ook het dringende verzoek om een mondkap te dragen gekomen, dit is dan weer iets dat ik niet doe. Ik doe hem op de drukke momenten op…wanneer ik door de wandelgangen loop maar als het rustig is draag ik hem niet en ook niet wanneer ik op mijn eigen kantoor zit…waarom niet? Omdat ik niet de hele dag mijn eigen CO2 ga zitten inademen wat ook niet gezond is.
Ik ben het echter allemaal wel even goed zat, het enige wat ik de hele dag om mij heen hoor is corona dit en corona dat. Ik heb het daardoor de laatste weken moeilijk om positief te zijn en te blijven en merk dat ik me daardoor wat meer terugtrek en op mezelf ben dan normaal.
Omdat ik een volhouder ben probeer ik wel altijd op mijn vrije dagen iets leuks te gaan doen met een vriendin en gaan mijn man en ik er ook vrijwel elke zaterdag even op uit. Dat erop uit gaan zal de komende tijd vooral bestaan uit lange wandelingen want ergens iets eten of drinken zit er helaas niet in.
Gelukkig ken ik mezelf en ben ik redelijk veerkrachtig. Ik heb wel ergere dingen meegemaakt dan dit en ik vind ook wel weer een manier om hiermee om te gaan. Tot die tijd zal ik mijn best doen om toch leuke blogs te schrijven en lekker te posten maar als je even niets van me hoort…ik ben niet verdwenen, ik doe het gewoon even wat rustiger aan.
Liefs Dalia
daaltjeswereld.com 