Als er één plaats is waar ik van nul naar honderd kan vliegen op het gebied van ongeduld en frustratie dan is dat wel in het verkeer. Want het verkeer en op de weg is de plek bij uitstek waar oelewappers en dwazen samenkomen. En daartussen in die waanzin rij ik. En velen met mij. De een wat opgefokter dan de ander maar we rijden er allemaal tegelijk.
Nu ben ik natuurlijk de laatste die zal beweren dat ik een uitermate onbetrouwbare bestuurder ben maar ik heb in elk geval wel een uitermate kort lontje. Niet altijd natuurlijk, ben je mal. Ik kan heel beheerst van A tot Z rijden zonder gefoeter en gescheld. Mits ik niemand tegenkom die denkt dat hij of zij de hele weg in beslag kan nemen of de Here Jezus Himself is..
Mijn opa en oma hadden er een handje van om zich met een gangetje van een slak over de snelweg te verplaatsen. Maar echt, je moest ze nog net niet duwen. Een ergernis pur sang omdat oma er altijd droogjes bij zei: ‘wie sneller dan mij wil gaat maar om me heen’ Ze ging daarbij dus voorbij aan het feit dat snelheid een functie heeft. Want wanneer je achterop zo’n trage rijder komt aanrijden kun jij uit de verte niet inschatten hoe hard die auto gaat. En dus is het opeens rete link wanneer je ineens vlak bovenop zo’n vierwieler (met hierin twee grijze pruikjes) komt die stil lijkt te staan.
80 rijden waar je 100 mag? Nu ik het zo schrijf lijkt het opeens een stuk minder erg maar dat is alleen omdat ze de snelheid omlaag hebben gebracht naar honderd ipv 130 of 120 natuurijk. Maar dat konden zij niet weten want toen ze nog leefden mocht je veel harder dan nu. Het is veelal de instelling van deze mensen die dan irriteert denk ik. Het ‘ik leef alleen’ motto zeg maar. Zoiets.
Nou moet ik eigenlijk een beetje inbinden want het is nog maar sinds een heel korte tijd dat ik me over ’s lands heren wegen verplaats. Ver verplaats zeg maar. Want het is nog niet zo lang geleden dat ik niet verder kwam dan Ikea Groningen of de Leeuwarder binnenstad. En dan vooral waar ik bekend ben want alle andere weggetjes leiden meestal tot het einde van de wereld. En daarvoor bedank ik vriendelijk.
Ik ben nooit een wereldreiziger geweest trouwens. En ik denk dat ik dat ook nooit zal worden. Niet zonder begeleiding tenminste. Want als niemand me bij de hand neemt om naar een ander land te rijden dan kom ik niet heel erg ver gok ik. Of nou ja, wellicht overdrijf ik heel erg bedenk ik me want ik schreef net dat het nog niet zo lang geleden was dat ook ik niet ver kwam. Dat houdt dus in dat dit nu anders is. En dat is ook zo eigenlijk…
Social media kan voor leuke verassingen zorgen. Contacten enzo. Maar hoe het kan weet ik niet; deze mensen die ik tot nu toe heb ontmoet al dan niet virtueel wonen werkelijk nooit in een straal van 20 kilometer om me heen. Het lijkt goddorie wel alsof ík degene ben die aan de rand van de mensheid woon want ik moet áltijd minstens een uur en nog wat rijden om ergens te komen.
Dat heeft me natuurlijk wel iets gebracht anders kon ik dit blog vol onzinnigheid niet volschrijven. Want wát heeft me dat dan gebracht? Nou, behalve leuke contacten vooral meer durf! Durf om een auto in te stappen en ergens naartoe te rijden wat ik vanaf mijn thuisadres niet kan beschreeuwen. En dat is dan weer mega dapper vind ik.
Het begon met een ontmoeting in Zwolle. Daarna besloot ik een weekendje weg te gaan met onze jongste. Heel stoer riep ik dat hij mocht kiezen. Dat was niet slim want natuurlijk koos hij geen Dokkum of Lauwersoog. Helaas Pindakaas. Het werd Zuid Holland. Zuid Holland mensen! Waarom bedenkt een negen jarige zo’n bestemming? Zegt u het maar. En dus besloot ik om zijn verzoek maar gewoon te negeren totdat hij zo oud was dat hij het vergat. Zwolle, verder zou ik niet gaan want dat kan ik vinden.
De tijd verstreek en Beau wees me er fijntjes op dat we weg zouden gaan. Dat weekendje weet je nog wel? Ja ik wist het nog. Heel zuurtjes vooral. En er was geen ontkomen aan. Vooral ook mentaal niet want het is op zo’n moment dat je kind je erop wijst net alsof er zo’n grote schijnwerper op je gericht staat met grote neonletters erboven waar prijkt: domkop. Slapjanus. Grootbek. Zoiets. En zijn vader is vrachtwagenchauffeur en tot op heden altijd al de stoere trucker dus hier mocht wel wat verandering in komen. En dus kocht ik een navigatiesysteem. Heel dapper en vooral, overcompleet. Er mocht geen straat of kruising ontbreken. Zo’n systeem.
Ik vertrouwde er blind op dat ik er eentje had uitgezocht die wist wat hij moest weten en die mij met ferme stem overal heen manoeuvreerde. En dus stapten we op een zaterdagochtend in de car, slingerde ik de TomTom aan en off we went. Richting Zuid Holland. Richting… den Haag (insert schreeuwende emoticon)
Het werd het begin van een wereldveranderende instelling. Een motivational tripje zeg maar. Eentje waarna ik van mezelf vond dat ik op zijn minst wel naar Amerika kon rijden. Of Schiphol. Rechtstreeks naar Amerika zal het niet worden. Life changing was het en zo ontzettend simpel. Hoe raar is zoiets?
Maar hoewel ik voor het autorijden niet meer bang ben is mijn argwaan voor medeweggebruikers nog steeds niet weg. En vooral oude mensen of juist hele jonge baby’s vinden het prettig om zichzelf te overstijgen of juist om te doen alsof ze doen wie het laatst op de bestemming is. Of, wat ook vaak gebeurt: ze vinden dat ze op elk kruispunt voorrang hebben. Of elke rotonde op kunnen vliegen zonder om zich heen te kijken. Of je af te snijden wanneer ze opeens besluiten een afrit te nemen. Of op je bumper te gaan hangen wanneer jij in hun optiek te langzaam rijdt. Want tachtig is prachtig maar honderd nog veel beter; op de provinciale weg.
Ook vrachtwagenchauffeurs kunnen er wat van. Vooral heel dreigend op een kruispunt afstormen zodat jij bijna in de broek poept en ze maar weer voor laat omdat je anders boven op het gevaarte bent geknald. Hierover laat ik me ook te pas en te onpas uit tegen mijn wederhelft; die overigens niet begrijpt waarom ik hierover met hem, een doorgewinterde vrachtwagenchauffeur, in conclaaf wil gaan. Waarom zou ik hierover tegen hem aanmekkeren? Waarom? Nou gewoon, omdat ik mijn gram bij een chauffeur wil halen.
Een keer heb ik een bedrijf opgebeld omdat het gedrag van hun chauffeur buiten alle perken ging. Het ging om de snelle jongens van FedEx. Of tenminste, één snelle jongen. Een broekje was het die een paar kilometer lang op mijn bumper ging hangen en telkens probeerde achter me te zigzaggen. Eenmaal binnen de bebouwde kom, we reden het dorp net in, vliegt hij met zijn middelvinger omhoog voorbij; het raampje omlaag en me helemaal stijf vloekend. Dan blijf ik weer heel kalmpjes en denk ik: ‘goed jochie, jou krijg ik nog wel…’
Nou vraag ik me oprecht af hoeveel zoden dat zet hoor, waarschijnlijk gebeurt er daarna helemaal niks maar je bent toch je gram kwijt of niet dan? Bovendien is dit de enige keer geweest dat ik de telefoon ter hand nam maar ik had twee kleine kinderen in een autostoeltje achterin dus vond ik dat op zijn zachtst gezegd eng én vreselijk onverantwoord.
Sinds een tijd heeft onze gemeente bedacht om het dorp op te leuken. Het is werkelijk beeldig geworden! Nee echt, het moet gezegd, sfeer pur sang. Hele rotondes zijn eruit getrokken, het dorp was maanden in renovatie en de wegen zouden er flink van op knappen, Evenals de veiligheid. De kranten stonden bol van de nieuwtjes en och, och, och, een verbetering van de allerhoogste orde.
Ik kan in één woord samenvatten hoe geweldig het geworden is: RUK. Echt ruk. De veiligheid is weg. Ze hebben alle veiligheid die er was teniet gedaan door immense kruispunten te realiseren in een maatschappij waar niemand de regels op de weg kent. Onder het motto: “Ja dan leren ze die tenminste weer…” En omdat de kruispunten zo ontzettend ruim zijn gaan mensen je gewoon rechts voorbij omdat jij wacht op iemand van tegenover jou of op iemand van rechts. Op een haartje na flitsen er bouwvakkers en, jawel, bakken oude mensen in hun auto’s of nog erger, scootmobieltjes voorbij. Er zijn inmiddels al meer dan een paar ongelukken gebeurd en er zullen vast nog veel meer volgen.
Maar mooi dat het geworden is! Echt een plaatje. Jammer alleen dat het risico platgereden te worden een tikje vergroot is. Maar ach, je wordt in elk geval ten midden van schoonheid en stijl overreden. Dat maakt alles dan weer goed. Voordat ik dit hele relaas afsluit met ergernis en opfokkeritus moet ik nu even inbinden. Pfffff adem in en adem uit. Het moet leuk blijven toch?
En zoals ik eerder zei ben ik ook wel eens een wegpiraat. Toen ik laatst met Luna een weekendje weg was en we in Utrecht gingen winkelen moest ik mijn auto daar ergens kwijt. En omdat ze in Utrecht andere opvattingen over rotondes hebben heb ik daar ook bijna de hele Utrechtse bevolking in gevaar gebracht door als zo’n roekeloze rijder over die immens grote roundabouts te vliegen. Dus tja, ik draag ook bepaald geen mijter zeg maar…
Dus mocht iemand mij tegenkomen en zien dat ik met stoom uit de oren voorbij zoef; vergeef het mij alstublieft. Dan beloof ik beterschap bij de volgende keer dat ik dreig uit elkaar te ploffen wanneer er zich weer een incident voordoet. Misschien wat vaker mijn eigen slogan naleven: ‘Just Breathe Happy’ … 😉
Liefs Paulina!
instagram: justbreathehappypuntcom
website: http://www.justbreathehappy.com
daaltjeswereld.com 