Inmiddels zijn jullie mijn directheid wel gewend toch? Ja? Dan kun je verder lezen..
Kijk afgezien dat ik uitnodigingen tot events of reclame afwijs omdat ik erg voorstander ben dicht bij mijzelf te blijven (lees vorige blog) .. is er nog een reden.
Toen ik in mijn “bulkfase” zat maakte het niet zo uit als ik tijdens een event ietsje van mijn schema afweek, En toen ik poos at via IIFYM al helemaal niet. Alleen mijn passie ligt bij fitness. Of nee, mijn passie ligt bij het creëren van een shape die ik ambieer. Dat ik daar dingen voor moet laten dat is voor mij inherent aan elkaar. Oftewel voor mij heel logisch. Maar ik bemerk voor anderen dus niet.
Het heeft mij mede aan het nadenken gezet nadat ik een hele lieve dm via Instagram ontving van iemand. De vraag was of ik ook mensen coachte. Euh nee! Ik ben geen coach en coaching is ook niet wat je mij moet laten doen of beter gezegd wat ik zou willen doen. Uiteraard geef ik antwoorden op je vragen, zover ik dat kan, maar ik ben bij lange na geen professional. Noem mij een “ervaringsdeskundige” dat mag, kan ik mij in vinden maar dan wel op recreatief gebied, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar goed we kregen het over voeding. Wat bleek de persoon wist het eigenlijk allemaal wel, maar heeft toch op zekere hoogte “schaamte” voor het eten uit een bakje. Kijk en daar haakt mijn coaching dan al af..want dat vind ik lastig te begrijpen. Je doet immers wat nodig is om te bereiken wat jij wilt. Voor mij is BAKJESLEVEN een heel normaal iets. Er is toch ook eigenlijk niemand op je werk bijvoorbeeld die wat zegt als je je lunchtrommel met een boterham tevoorschijn haalt? Dan is het voor een atleet, of wie dan ook toch ook heel normaal dat diegene eet uit een trommel of bakje wat daar inzit wat hij of zij op dat moment nodig heeft? En dan de veelgehoorde “ja maar op visite vinden ze mij ongezellig”… Okee ik heb dan 2 opties. Ik stap op want immers ze vinden mij ongezellig, of ik vraag of ze hun gebakje of koekje of whatever in een bakje willen doen en voilà ik zie het probleem niet meer.
foto voorbeeld via pinterest
Noem mij kort door de bocht, mag. Ik zie het meer als dat ik heel goed weet wat ik wil en wat ik nodig heb om te bereiken wat ik wil. Ik blijf het bijzonder vinden dat er raar wordt opgekeken als jij “anders” eet. Ik zeg toch ook niet dat ik het vreemd vind dat men op straat patat eet, snoep wegkauw of simpeler die boterham uit dat lunchbakje ook echt gaat opeten. Kortom het moet niks uitmaken. Jouw leven is toch sowieso niet gelijk aan een ander? Ik word van hele andere zaken gelukkig dan bijvoorbeeld mijn collega / buurvrouw / vader / moeder of broer of zus of wie dan ook. Snap je wederom wat ik bedoel?
Het is wel..daarom begon ik er net heel even over..dat ik mij niet prettig voel om op dit moment bij een event ofzo aanwezig te zijn omdat vaak veel aandacht is besteedt aan een mooi gedekte tafel met nog mooiere hapjes en dan vind ik het vanuit mijn oogpunt zelfs ietwat onbeschoft naar de gastheer of gastvrouw om mijn bakje met koude groente en stukkie kip op tafel te zetten. Én ik heb ook niet altijd meer zin in om iedere keer weer opnieuw alle vragende blikken of voor wie wel durft alle vragen te beantwoorden. Ik heb een bepaald energie niveau (welkom fibromyalgie) en die bewaar en bewaak ik momenteel voor mijzelf om dingen te kunnen doen die ik wil.
Eigenlijk is het gewoon heel simpel volgens mij. Kies voor jezelf!! Niemand kan voor mij zorgen dat ik straks in een verbeterde shape op het podium sta. Degene die dat kan ben IK en IK alleen. Ik maak mijn keuzes en beslissingen gebaseerd op wat ik nodig heb om te bereiken wat ik voor ogen heb. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen succes en geluk. En als ik dat ben..ben jij dat ook voor JOU.
Succes lieve allemaal met het volhouden en het vooral met het “stoppen met stoppen”!
Liefs,
