Ik postte er maandag al iets over op Intagram. Trouwe volgers en lezers herkennen dus nu misschien wel iets van wat ik ga schrijven.
In mijn zoektocht naar wat er met mij aan de hand was, leefde ik en werd ik geleefd. Altijd rekening houden met en zorgen voor, zorgt er voor dat je niet leeft zoals jij wil. Het leven gaat als een sneltrein, ook die van mij raasde door, terwijl ik vaak probeerde uit te stappen. Maar omdat nee zeggen in onze maatschappij wordt geschaald aan egoïsme dan is het een flinke uitdaging om dit wel te doen. Toen ik de diagnose fibromyalgie kreeg en daarbij (of misschien door of omdat) een burn-out kon ik niet anders dan het anders te doen. De fibro heeft mij veranderd, nou ja eigenlijk ben ik zelf de verandering en is mijn fibro de duw in de rug geweest.
Een samenvatting van de cursus “omgaan met fibromyalgie”…ik ga een zeer directe en zeer beknopte samenvatting geven, het boek was dikker en de cursus was langer, maar de samenvatting is ; Kies voor jezelf en zeg nee.
Maar weet je wel hoe verdraaid lastig het is met deze adviezen op zak dit in de praktijk te brengen? Waar je voorheen je zelf wegcijferde en maar mee ging of door ging, mocht je nu gewoon zeggen ‘nee ik ga niet of nee dat doe ik niet’. Lieve mensen niets is moeilijker dan voor jezelf durven kiezen. Ik kan het en doe het. Vind ik dit makkelijk? Euh…in de meeste gevallen wel, want ik heb met mezelf te leven en mijn gezin en verder niet. Maar de andere gevallen waarin het soms wel lastig blijft is dat je soms op het laatste moment moet afzeggen. Want al lijkt het bijvoorbeeld in de begin van de week nog lekker te gaan en je spreekt af voor het weekend, zo kan het vrijdag of zelfs op de dag zelf niet lekker te gaan. En juist dan moet je niet doorgaan, want dan blijf je achter jezelf en de feiten aanlopen. Net als dat je op een goede dag niet vol gas ineens van alles moet gaan doen, want een goede dag is er voor om te bewijzen dat het goed kan gaan mits je je balans houdt. Kijk en dan komen we op het stukje waar ik nu vooral inzit.
Jullie weten dat ik nog 1x het podium op zal gaan (mits de uitslag anders besluit). Ik kan dit doen omdat ik helaas geen werk meer heb, had ik hiernaast ook nog een baan gehad was mij dit niet gelukt met de fibromyalgie en andere kwaaltjes. Dit heeft overigens niet alleen met de wedstrijd te maken, sowieso met mijn trainingen. Nou goed even terug naar het nu. Ik ben bezig met de voorbereiding op de wedstrijd en met alle benodigde zaken die daarbij komen kijken. Trainen, eten, slapen en ondertussen het leven als moeder / echtgenote door laten gaan. Honden die de nodige verzorging en aandacht wensen etc. Voor mij lukt of beter gezegd werkt het niet als ik daarnaast ook heel veel afspraken buiten de deur heb. Dus heb ik voor mijzelf besloten om het sociale leven op een lager pitje te zetten. En dan komen we bij het moraal…ik ben tijdens en door mijn fibro en burnout zoveel mensen om mij heen al kwijtgeraakt dat ik geen moeite meer heb om voor mijzelf te kiezen. Heel hard misschien, maar ik vind het eerder noodzakelijk. Je eigen grenzen bewaken zul je moeten, want een ander doet dat niet. Eerder zal een ander een oordeel vellen en of onbegrip tonen. Wat ik eerder schreef, het woord nee en voor je zelf kiezen staat bijna gelijk in de maatschappij als egoïsme. Maar noem mij dan maar een egoïst als ik mijn grenzen bewaak en bewaar voor de voor mij waardevolle momenten.
Iedere fibromyalgie patiënt gaat zich hier in herkennen (neem ik aan/gok ik). Want naast dat wij iedere pijn hebben, iedere dag starten met weinig/minder energie..krijgen wij de moeilijkste taak mee vanuit het genezingsproces…zeg nee. Zo makkelijk is dat dus niet. Even een random vraagje ; “ga jij graag ergens heen als je grieperig bent? Of blijf je liever thuis?” Punt is wel duidelijk toch? Ik hoop met dit blog, mijn mening, mijn statement een hart onder de riem te steken voor diegene die het nodig heeft dat nee zeggen niet egoïstisch is maar een zeer krachtig middel om je grenzen te bewaken. En je zelf goed te voelen.
Liefs,
Carien
