De laatste dagen heb ik weer last van allerlei pijn. Het is ontzettend vochtig weer en van de regen tegen het raam en gebouw slaap ik slecht.
Hoe zou het zijn om normaal te zijn, om te leven zonder de dagelijkse pijn, moeheid, hoofdpijn en ontstekingen. En niet te vergeten zonder medicatie.
Ik kan me daar namelijk bijna geen voorstelling van maken. Het gaat zelfs zover dat ik tijdens onze huwelijksreis daadwerkelijk verbaast was dat ik “bijna” geen pijn had. Als je reuma of fibro of zoals in mijn geval beide hebt dan is dat heel zeldzaam.
Op het moment dat ik dit type heb ik ontzettende pijn aan mijn knieen en heup. Ook ervaar ik krachtverlies in mijn vingers en heb ik van de week een injectie voor mijn schouder gehaald waardoor mijn arm een beetje beurs voelt en ik opvliegers krijg. En als ik wakker wordt zijn mijn vingers gezwollen, echt ik krijg al 3 dagen alleen mijn trouwring (met moeite) om maar mijn andere ringen lukt gewoon echt niet.
Ik kan me er serieus waar geen voorstelling van maken hoe het nu voelt om eens helemaal niks te hebben, gewoonweg omdat ik me niet kan herinneren of er ooit een dag of tijd is geweest dat ik nergens last van had.
Zou ik een ander persoon zijn als ik dit niet had? Zou ik meer ondernemen? Sterker in mijn schoenen staan? Zou ik mijn grenzen goed aangeven? Zou ik uberhaupt ooit de moeite doen om te gaan trainen en gezond te leven? Ik weet het niet…
Wat ik wel weet is dat toen bekend werd wat er met me aan de hand was ik nou niet een hele gezonde manier van leven had. Ik at veel chips, snoep en ik dronk thee met 2 scheppen suiker er in. Patatjes en Doner en Pizza daar was ik ook niet erg fan van en sporten deed ik al helemaal niet want hey…ik had pijn dat zou dan toch erger worden?
Het moment dat ik hoorde wat er met me aan de hand was heb ik besloten mijn hele leven om te gooien. Ik was er zo klaar mee! Ik ging gezonder eten en begon mijn thee zonder suiker te drinken wat ik in het begin heel vies vond. Op dat moment kon ik heel moeilijk lopen en liep ik als een oude oma maar door de medicatie kon ik als snel weer normaal de trap aflopen. Ik besloot dus langzaam te beginnen met sporten en bewegen en het hielp!!! Door je spieren in beweging te houden wordt je soepeler en worden je spieren sterker. Helaas piept daar soms nog steeds het eea doorheen waardoor ik een paar maanden niet kan trainen maar dat hoort nu eenmaal bij de ziekte, die is grillig. Frustrerend? Jazeker maar het is niet anders en tot er een medicijn ontstaat die de effecten van deze auto immuunziekte terugdraaid en verwijderd zal ik er toch mee moeten leven.
Alhoewel ik heel graag zonder pijn en medicatie zou willen leven en soms best jaloers ben op de gelukkige mensen die dit kunnen heeft de ziekte me ook geleerd om goed naar mezelf te kijken en ben ik er in die zin wel gezonder op geworden.
Dit is mijn denkwijze. Ik ga niet bij de pakken neerzitten en probeer uit elke situatie iets positiefs te halen. Eerlijk, dat is niet altijd even makkelijk maar ik doe mijn best en geef niet op en dat is een advies wat ik ook aan jou mee wil geven. Als je iets wilt, ga ervoor, leef op je eigen tempo en leer om niet over je grenzen heen te gaan. Wees lief voor jezelf en hou van jezelf want je mag er wezen. Ziek of niet, een ziekte definieert niet wie jij bent en wat jou essentie is.
Liefs Dalia
daaltjeswereld.com 